ŚWIAT CHRISTINY (ANDREW WYETH)

spokój szybko mija

patrzę tam gdzie ty

na dom

zachmurzony jak niebo

łąka i horyzont

nie pasujesz tu

w tej różowej sukience

jesteś jak samotny kwiat

rozlane wśród źdźbeł światło

które powinno rozjaśnić

choćby jedno z wielu okien

odległych o niedowład nóg

o drogę której sama nie pokonasz

jak motyl z uszkodzonym skrzydłem

próbujesz oderwać się od ziemi

rozgonić chmury

wzlecieć młodością odwrócić los i czas

wyciągam cię z ram

patrzę jak żyła muza

pośród codziennych spraw

gubił się gdzieś twój smutek i strach

nie byłaś już sama

nie tam

podobno lubiłaś ten obraz najbardziej

za tę sukienkę

czy za to że łkał bezdźwięcznie jak ty

tak żeby nikt nie widział

i pewnie stąd ta odwrócona twarz

i plecy które drżą

ale tego

pędzel już nie oddał