Świat niedoskonały

Świat bez nadziei przykryty ciemnym płaszczem nienawiści

Bez wszelkiego zrozumienia ludzie stąpający po tej ziemi

Szukający sensu w swym desperackim istnieniu

Nie znajdujący prawdy w swoim nie szczęściu

O słabym tchnieniu porównywalnym do łodyg krzewu

Tak kruche ich ciała niczym sypki piasek na brzegu

Naszą pielgrzymkę zaczynamy

w czystym sumieniu

A kończymy z brudną duszą przez złe intencje w otoczeniu

Społeczeństwo tak słabe jak stos owiec na pastwisku

Wszystkie takie same czyli z brakiem celu

Wyjątek się znajdzie potrafiący doprowadzić do sukcesu

Lecz za cenę rozwoju własnego interesu

Człowiek już od maleńkości nafaszerowany złymi emocjami

Nocami jego szkliste oczy dławiące się łzami

Popadający w głąb przeciwnej euforii

i desperacji

Jego krwią serce bijące wywołujące brak ekscytacji