Świąteczne refleksje Mruczysława

Wigilia. Ludzie w amoku,

potykają się o własne kopyta,

krzyczą: ''Nie wchodź na stół, łapy precz od bombek''.

A ja?

Ja tylko testuję prawa fizyki.

I ich nerwy.

Oba trzymają się nieźle.

Co roku to samo:

wprowadzają do domu martwe drzewo,

ubierają w błyskotki,

a potem mają pretensje, że je rozbieram.

Logika level: człowiek.

Światełka.

Ach, te światełka.

Migoczą jak stado laserowych myszy,

prowokują, kuszą,

aż chce się sprawdzić, który kabel jest losem.

Zanim zdążą powiedzieć ''nie!'',

jedna żaróweczka już w zębach,

druga pod dywanem.

Nie wszystko da się zrozumieć,

niektóre rzeczy trzeba po prostu pogryść.

Kobieta wyje ''Cicha noc''.

Fałszuje jak sznur lampek po trzecim podłączeniu.

A jednak śpiewa z wiarą,

że jakiś dzieciak w sianie coś zmieni.

I może dobrze, że wierzy.

Bo gdyby nie to,

nie śmialiby się tak przy stole.

Ja wierzę w konkrety:

w paczkę pod choinką z napisem ''dla kota''.

To jest moja Ewangelia.

Z ilustracjami.

Opłatek.

Dzielą się sucharem, łzy w oczach.

Ja dostaję indyka.

Bez pytań, bez kazań.

To się nazywa szacun.

Gdy gasną światła,

wskakuję na sam czubek choinki.

Drzewo jęczy, bombki dzwonią

jak stado przerażonych dzwoneczków.

Siedzę tam.

Patrzę z góry.

Oni wciąż coś śpiewają, życzą, wierzą, marzą.

Ja?

Jestem spokojny.

Nie potrzebuję cudów.

Mam dziewięć żyć

i kaloryfer, który działa.

Gwiazda? Jaka gwiazda.

Ja jestem gwiazdą.

Świecę futrem.

I attitude.

Wesołych Świąt, dwunożni.

Niech wam się spełnią wasze życzenia.

Moje się spełniło:

girlanda leży pokonana,

a ja -

ja właśnie zgasiłem pół drzewka

jednym machnięciem ogona.

Mruczę.

Cicho, głęboko.

Niech wiedzą, kto tu naprawdę rządzi.

Nie amen.

Mruuu.