światełko w tunelu

w tunelu

w górę w dół gdzie nie popatrzę ciemność i cisza

bez echa i nadziei a w nich lęk

niepokonany jeszcze albo już zgasły

do światła na końcu wciąż daleko

błądzę

szukam na ścianach drogi dotykam

palcami zimne jak kamień

nic już nie widzę

dźwięki z uszu dawno temu straciły sens

trzyma je tylko nawyk

wchodzę w siebie może tam znajdę światło

zachowam w pamięci

aż zabłyśnie złotem słońca i rozbije na kawałki

jak szkło