Światłodrzew.

Zanim zdążą opaść na poziom morza,

rozkwitają ogniem, wśród nocy polarnych.

Roziskrzone lotki ze skrzydeł raroga,

który wbił pazury w jałowy grunt, stając się jabłonią.

Nie rzuca cienia, przynajmniej prostopadle,

gdyż sam jest jego źródłem, jak chimera.

Przeklęty w kore, we własnych korzeniach,

doszukuje się tego, co truchleje.

Ktoś podejdzie potem pod same drzwi,

zarzuci sznur i spędzi z nim dni dziewięć,

ucztując w monsunach, owinie się w nie

jako samozaprzeczenie.

Ale zanim zdąży opaść na poziom morza,

nim rozkwitnie ogniem, wśród nocy polarnych.

Im bliżej temu, by zamienić się w Boga,

nie zgadnie.

Początek marca, 2022.

Marcin Lenartowicz.