szary wilk

zbudził świtem szary dzień

przytulił się do szarego drzewa

cień utknął gdzieś przy ziemi

z watahą pędzi po bezkresie

za zdobyczą za zwierzyną

za szarymi chmurami słońce czeka z promieniami

wiatr nie nadchodzi

na niego czekam na miedzy

pomiędzy nami niebo

Bóg podał dłoń z nadzieją niech nadejdzie

bo wiara usycha jak szare trawy

tylko wilk w szarym życiu goni

czasem odpoczywa

gdy pełne brzuchy

nie pamiętają biedy

jest szaro jest dostatnie