Szmatawizm

a gdybym ośmielił się bardziej, aż pod

rozmazane gwiazdoty, ślady po zdartych

pumeksem dziarach, zagłębił się w ryski, blizenki?

oj, to zdecydowanie idzie w złym kierunku.

rozprzęga nas, puchniemy. blankiety zaproszeń

na fetę okazują się być niczym stare cedziłko:

żółte, kruche i nie najprzyjemniej pachną.

znów się świnię. wiadomo - głodnemu okruchy razowca

na myśli. muszę więc nieco zboczyć w bardziej

odludne i zdziczałe rejony. no i pcham się,

z niezmożoną siłą, ponad strzelistości.

pitekantrop ocyka się za bibliotecznym regałem,

zmartwychwstaje Andrzej Lepper. ma wygląd elfa

i nikt w pergaminoskórym, łagodnym ponad miarę

spiczastouchu nie rozpoznaje facia-brony.

znajomi odtrącają obcego dziwoląga,

dzieci i wdowa po nim — każą się wynosić, cudakowi.

mutuję więc dalej. kawalkada zwierząt:

dżentelmeni, pożyczkobiorcy, poczciwe bezdomnięta

o sercach z szafiru i margaryny.

do kogoś się dojdzie, prędzej czy później stworzy

coś dobrego. gdzieś tam czeka najwłaściwszy kształt,

dostatecznie łagodna, ale odporna na ścieranie

powierzchnia. tylko trzeba czasu, odpowiedniej liczby

oddartych grzbietów, obślinionych stron.