Sztrzępy - Zmyślona przyszłość

Wschód słońca miał już za sobą. Wilgotne powietrze pomieszane ze smrodem spalin wybudziło go ze spokojnego snu. Ten był naprawdę spokojny. Po prostu zamknął oczy i cholera wie, co działo się dalej. Festiwal szaleństwa rozbrzmiewał w jego umyśle pośród betonowej dżungli. Pierwszy raz od dawna, nie wiedział dokładnie, od kiedy bo godziny w jego mniemaniu nie istniały. Rybiński coś o tym wiedział. Pewnie od niego podłapał ten szalony pomysł. Dwa spore kartony osłaniały go przed porywami jesiennego wiatru. Przemoknięte, półpłynne. Eksploatował je w spartański sposób.

Zrzucił cały komplet płaszczy i kurtek. Przeciągnął się ospale i przetarł oczy. Ciężkie powieki nadal osuwały się, usiłując zmusić organizm do jeszcze pięciu minut drzemki. Przecież od lat nie chodził do szkoły. Tą, po tylu latach obcą mu już całkowicie instytucję, w czasach drętwej młodości odwiedził zaledwie kilkanaście razy. Czuł, że nie jest jego powołaniem siedzieć w salach, które projektowali ślepi pseudoartyści, rutynowo wychodzić do toalet na co drugiej lekcji i zmuszać się do przymusowych drzemek w ramach propagowania idei wolnego ucznia. Podążył inną drogą, prostszą, bez pułapek i niespodziewanych potknięć, bycie nikim, wyrzutkiem społeczeństwa pasowało mu idealnie.

Miękka, rdzawobrązowa trawa kusiła jeszcze kilka minut, gdy instynktownie spoglądał na nią, aby podjąć odpowiednią decyzję. W końcu zrobił pierwszy krok i idąc w nierównym tempie zaczął znów myśleć jak przetrwać nowy dzień. Szary, nijaki budynek pobliskiego szpitala był jego celem. Izba przyjęć, ciepła, choć pełna wyliniałych darmozjadów, szpicli w błękitnych pidżamach czy innego niechlujstwa tego świata była już bardzo blisko. Minęła go pędząca karetka. Ambulans podjechał pod oszklone drzwi, a ratownicy pędem wyciągnęli ze środka zmasakrowanego faceta. Nadal żył, choć krwawił na potęgę. Piękny obrazek. Zawsze z rana zdarzało się coś, co pobudzało apetyt. Te czerwone kałuże krwi przypominały mu wiśniowy kisiel, tylko bardziej płynny i pozbawiony tego wspaniałego zapachu. Uwielbiał wiśniowy kisiel.

W środku, jak zwykle, wszystko na wariackich papierach. Trzy posłuszne pielęgniareczki z zapałem czyściły zakrwawioną podłogę przy okienku rejestracji. Szybkie ruchy, precyzyjne i niewymuszone. Zawiesił oko na jednej z nich. Kobieta z zapałem chciała dorównać doświadczonym koleżankom, ale tamte za nic nie odpuszczały i coraz szybciej wymachiwały mopami. Publiczność zgromadzona w holu dopingowała w duchu i dodawała otuchy, posyłając uśmiechy politowania w stronę kobiet. Spokojnie zajął miejsce gdzieś w szarym, pokrytym lepką pajęczyną rogu. Właściciel tego przytulnego gniazdka widocznie wybrał się na poranny spacer albo rekreacyjne polowanie. Tym lepiej. Mógł rozłożyć się wygodnie na trzech krzesłach i podziwiać kolejny obraz szpitalnej rutyny. Półtrupy zjeżdżały na potęgę i w noszowym korku czekały na swoją kolej. Wszystko puste, podyktowane pieniądzem. Gdzieś przy rejestracji wybuchła kolejna kłótnia. Duperelek. Ale wrzało jak nigdy.

Po kolejnym kwadransie bezczynności i rechotania z głupoty zaszufladkowanych jednostek po prostu zasnął. Koszmary dobijały się do jego głowy, ale wyparł je nieświadomie, zapewniając sobie kolejną, spokojną drzemkę. Dumał, szeptał pod nosem, a potem już tylko chrapał.

Zbudziła go dziwna cisza. Otworzył oczy i ujrzał pustkę. Wszyscy zniknęli. Puste krzesła spoglądały na niego oczami wkręconych śrub. Zerwał się na równe nogi. W sali segregacji leżała tylko starsza kobieta. Wszedł do środka. Smród szpitalnych obaw dotarł do nosa i zakłócił na chwilę jego równowagę. Zdołał podejść bliżej łózka, na którym leżała. Odepchnęła go biel pościeli. Poczuł wstręt przed idealną czystością. Zawahał się.

— To już czas? — usłyszał. Kobieta spojrzała na niego ledwo obecnym wzrokiem i nie spuszczała go, czekając na odpowiedź.

— Gdzie są wszyscy? Lekarze, pacjenci, trupy?

— Ty mi powiedz — wykrztusiła oschle.

— Zdrzemnąłem się tylko chwilę. Kiedy zasypiałem wszyscy byli.

— Kiedy ja zasypiałam, mój ukochany czekał w czarnej karocy na zewnątrz. Już go nie ma.

— Odjechał?

— Masz rodzinę? — spytała ostatkiem sił i nagle zbladła.

— Nie, wybrałem drogę wolnego wyrzutka — odpowiedział dumnie.

Spojrzała na niego jeszcze raz. Tym razem nie chciała by mówił dalej. Półmrok ogarnął umysł. Odchodziła.

— Jak ja ci zazdroszczę — szepnęła zanim ciemność przyoblekła jej umysł na dobre.