Sztuka wybaczania

Gdy za­brak­nie świe­żej krwi i stra­cisz wzrok – za­wy­jesz,

pa­mię­taj, pie­kło za­czy­na się w nas, bez­bo­le­śnie i skry­cie.

Rzeka brudu, praw­dy bez zna­cze­nia. Za­brak­nie ci słów,

a głup­cy zaczną się śli­nić.

W ciem­no­ści za­nu­rzo­na dłoń błysz­czy sre­brem, po­cią­ga

za sznur­ki sie­jąc znisz­cze­nie. Doj­rze­wam do po­że­gnań.

To nie takie pro­ste odejść. Pa­mięć staje się prze­kleń­stwem,

a bło­go­sła­wio­ny mrok ni­cze­go nie skry­wa.

Za­ma­zy­wa­nie życia od­by­wa się po­wo­li i to nie­praw­da,

że w proch się ob­ró­cisz. Gdzieś tam, na nie­zna­nej ziemi,

do­pad­nie cię stra­co­ny czas. Zawyjesz.