Sztukmistrzowie

Nie czytam żadnych wierszy i nie mam autorytetów

Zakochane w sobie chamy z gębą pełną epitetów

Mentor każdej z dziedzin sztuki wciska smętne banialuki

Dla gawiedzi która ma w wyobrażaniu spore luki.

Nikt nie czyta dzisiaj wierszy, to realny los kolei

I nie widzę złego nic w tym że już nic się dziś nie zmieni

Sto lat temu byłbym gwiazdą o formacie Słowackiego

A obecnie bardziej się opłaca grać w Arce Noego.

Lecz nie smucę się, ponieważ taką mamy rzeczywistość

Świat zweryfikuje waszą boskość nim zdążycie kichnąć

Wielcy pisarze, poeci, tani w słowach wierszokleci

Tacy jak wy później na ten świat wydają dzieci.

Stałem dawno temu już na teatralnych deskach

Dobry byłem tak że zostawiałem innym spory niesmak

Nastolatek, mogłem zdobyć publiczności zimne serca

A nie chciałem bo to dla mnie kpina jest a nie poezja.

Słowa francy z metra ciętej ulatują niczym chmury

A artyści to w większości puste w ryj karykatury

Aktor z ego pod sklepienie zamiast teatr robi szopkę

Po czym w domu wiesza swej facjaty malowany portret.

Tomiki poezji śmieszą mnie jak stand-uperzy

Bo prawdziwą sztukę słowa kreują dzisiaj raperzy

Książka ma po parę wierszy, każdy może trzy wersety

Nie ma rymów a przesłanie proste jest jak parapety.

Proza w mej ocenie hańbi to co piękne w piśmie

Jej ambicja jest niczym życzenia napisane w liście

Filomaci filareci naszych czasów nie są skromni

Powinni umrzeć samotni tudzież zostać bezpotomni.

Brzydzę się tą wyniosłością, patetyzmem w monologach

Serce z monolitu, pięknie mówią jedynie na pokaz

A prawdziwym jest artystą ten co nie udaje nigdy

I potrafi mówić wprost co uważa o tych licznych.