szuflady

Wciąż żyje twoja wiecznie zmartwiona matka,

robi nam kanapki: na wierzch kładzie plasterki

świeżego ogórka, posypuje solą. Za oknem

burczy traktor, bruździ wzgórze, kirkut majaczy.

Między paznokciami gigantycznego trupa dzieci

grają w siatkówkę. Stoją dwa rowery i drewniana

buda – statek piracki.

A ja nic nie poradzę na tabliczkę mnożenia,

i że nie zdasz do następnej klasy. Na obróbkę

skrawaniem, nowe słowa, smak wódki, twarze

zmienione nie do poznania, na ojca też

nic nie poradzę.

Więc będą: twoje 'cześć', moje 'dzień dobry', nowa

matka, inne mieszkania, znów pobrużdżona włóka.

Otwarte oczy, pęknie skorupa, założę spodnie i odwiozę

syna do przedszkola. Może sobie zaparzę kawę, z linii

memuaru spadnie linoskoczek. Innym razem

poszukam cię w sieci.