***[szukała siebie nieuważnie...]

szukała siebie nieuważnie

a to że nie było jej w tamtych oczach

to jeszcze nie dowód na nieistnienie

czerwone słońce przysiadało w nadstawionych dłoniach

by zaraz przeciec

suchą strugą oszukać ziemię

brzemienną w kości zrzucające doń balast

dni dawno wystygłych pod kuchenną płytą

zdrada zakrzyknie noc gdy przed dniem

będzie się zarzekać wewnętrznego mroku

w nim iskra to już cały pożar

a ciepło jest przytłumionym światłem rozlanym dokoła

nic tylko czerpać

z dłonią w dłoni w pieszczocie palców

kiedy już dojdzie do przypadkowego odbicia

w mijanych witrynach wciąż niewyraźni będą tworzyć złudzenia

próbując przenieść je na inne powierzchnie

na których są choć nie na pewno

bo nie wszędzie widać to powtórzenie cieni

zwłaszcza że powoli rozpuszcza ich czas

i że niepogoda choć słońce

bo wciśnięte za horyzont gubi drogę

jak Bóg gubi modlitwy