Tajemnica starego młyna

W starym młynie, na drewnianej podłodze, w zupełnych ciemnościach, leży drobna, dziewięcioletnia dziewczynka o imieniu Mela. Sama, samiusieńka. Jest przerażona. Na zewnątrz szaleje straszliwa burza. Silne porywy wiatru wpadają przez wybite okna i wydają przeciągły gwizd, który słabnie i przechodzi w łkanie czy też w głuchy jęk. Nastaje cisza raz po raz przerywana gigantycznym odgłosem grzmotów, dudniących jak przewalające się przez pola szatańskie walce. Potężne błyskawice rozrywają niebo, jakby miał nastąpić koniec świata. Słychać jak zacina deszcz, ściana wody z łoskotem spada na dach i ściany młyna. W ciemnościach skrzypią wiązania belek stropowych, drewniane schody, tłuką się wyrwane okiennice.

Grozy sytuacji dodaje coraz większy ból w nodze. Mela czuje, że opuchlizna się powiększa. Każda próba zmiany pozycji kończy się nasileniem bólu. Leży nieruchomo, zrezygnowana i obolała. Boi się, ale już nie tylko o siebie. Teraz myśli tylko o Krzysiu. Okazał się taki potrzebny, mądry i odważny. Była dla niego zawsze taka niedobra. Jest starszym, jedenastoletnim chłopcem, który do tej pory bardzo ją denerwował. Nigdy nie mogła mu darować tej jego wolności, tej swobody z jaką mógł godzinami ganiać z chłopakami po boisku, przychodzić upaćkany w błocie, poobdzierany, brudny. Nikt mu nie robił żadnych wymówek, a wręcz odwrotnie: ojciec uśmiechał się z dumą, a mama szczęśliwa, że się wybiegał, wyszalał, zaganiała do wanny szykując wspaniałą kolację – bo przecież pewnie umiera z głodu. Ten ich mały synek.

Meli nigdy niczego nie było wolno, a przynajmniej nie tak jak jemu. O ubrudzeniu się nie mogło być mowy. Dziewczynka zawsze ma być czysta – cięgle to słyszała. Czysta, mądra, grzeczna, aniołek. Tego nie wolno, i tego i tamtego. Same zakazy. Jejku, jak ona mu zazdrościła, jak go za to nie lubiła. Krzyś jednak nie miał pretensji, choć czuł, że coś jest nie tak. Traktował ją jak młodszą siostrę, której trzeba doglądać, aby nic się nie stało. Obrywał za to, bo ona tego nie znosiła, tej opieki, a najbardziej się denerwowała, gdy próbował pomagać przy jej komputerze. Przestał więc, a ona nie lubiła go jeszcze bardziej.

- Mamuniu, boję się – szeptała po cichu. - Bardzo się boję o Krzysia. Pomóż mu. Ta okropna burza! Jejku, jak on da sobie radę? Obiecuję, że będę już grzeczna. Tylko niech nic się nie stanie. Proszę...

Jakby na przypieczętowanie tych słów, uderzenie pioruna zatrzęsło całym młynem. Przeżegnała się robiąc znak krzyża i pocałowała medalik.

- Przyrzekam, naprawdę przyrzekam!

- Szczur! - Dziewczynka nie wierzy własnym oczom. Jest jeszcze bardziej przerażona. - Prawdziwy szczur! Mamusiu, boje się... Gdzie jesteś?

- Pan Szczur, jeśli już! – Słyszy wyraźne słowa, wypowiadane z godnością, głosem niskim i mocnym. - Młoda damo, pozwól, że się przedstawię: Barabasz z rodu Taracho, najstarszego szczurzego rodu na planecie Ziemia. Nie chwaląc się, także największego. Pewnie słyszałaś?

- Nie słuchaj tego przechwalania! - Z ciemności rozlega się śpiewny, damski głos, o bardzo ciepłej barwie, charakterystycznej dla osób pogodnych i pozytywnie nastawionych do rzeczywistości. - Mój mądry mąż, czasami nie panuje nad chęcią błyśnięcia rodowymi herbami, szczególnie przy obcych. Ale wybacz staruszkowi, nie ma za wiele do tego okazji, więc teraz korzysta.

- Gryzetko, kochanie – Barabasz poprawia siwy wąs i z uśmiechem kontynuuje. - Dołącz do nas, zobacz jaka ładna, młoda dama zaszczyciła nas swoją obecnością.

Po chwili z ciemności wynurza się postać żony Pana Szczura. Wyraźnie od niego inna, prawie o połowę mniejsza i szczuplejsza. Oczy ma duże, otoczone długimi rzęsami, a kolor ich wydaje się ciemny, jednak w tych warunkach, trudny do określenia.

- Młoda damo, oto moja ukochana żona Gryzelda, z rodu Nacho, słynącego z wielu artystów: malarzy, pisarzy, poetów, a także z utracjuszy, trwoniących rodzinny majątek. Oczywiście nie słyszałaś, jak mniemam?

- Daj spokój Bary, nie męcz naszego gościa. Zobacz jaka jest wystraszona.

- Nie słyszałam... - Dziewczynka najwyraźniej czuje się zakłopotana. - Przepraszam.

- Ha ha – śmieję się Gryzelda i spogląda na męża. - Jednak nie jesteśmy tacy znani, jak nam się wydawało. Oj Bary, Bary, dość tych przechwałek. - I zwracając się do dziewczynki pyta: – A ty kochanie jak się nazywasz?

- Mela, mam na imię Mela – Dziewczynka już śmielej odpowiada, ale przerażenie nie znika z jej twarzy.

- Ładnie – stwierdza Barabasz i podkręca wąsa. - Ładna dziewczynka to i ładne imię. A ile masz lat?

- Dziewięć.

- Ooo – Gryzelda uśmiecha się szeroko. - A zgadnij ile mój mąż ma lat? Pewnie nigdy nie zgadniesz.

- No właśnie – wtrąca Barabasz. - Nie zgadniesz – stwierdza i odchodzi w ciemność.

Błyskawica rozrywa niebo. Przez wybite okna wpada do środka przerażająca wiązka światła, oświetlając na moment całe wnętrze. Olbrzymie sieci, rozpięte pomiędzy belkami pajęczyny, a na ich tle Gryzelda jak duch jakiś potworny. Po chwili wszystko gaśnie, nastaje ciemność. Donośny grzmot przetacza się przez młyn, drży ziemia, a dziewczynka zakrywa oczy rękami i zaczyna płakać.

- Nie płacz dziecko. Szkoda twoich pięknych oczek. Jesteś bezpieczna wśród przyjaciół. Nie bój się. Wszystko będzie dobrze.

W tej chwili pojawia się światło. W pomieszczeniu robi się całkiem jasno. Barabasz z lampą naftową zbliża się do miejsca, gdzie leży dziewczynka. Ciepłe promienie oświetlają otoczenie i robi się raźniej. Mela odsłania zapłakane oczy i próbuje się uśmiechnąć. Teraz wszystko wydaje się bardziej przyjazne, nawet Pan Szczur wydaje się sympatyczny i dobroduszny, przez jego siwy wąs i srebrne skronie, oraz spory brzuszek, przypomina trochę Świętego Mikołaja, a Pani Szczurzyca wygląda naprawdę pięknie, i nareszcie można rozpoznać kolor jej błyszczących oczu. Jest jak chabry na polu, tak intensywny i ekscytujący.

- Czy teraz już lepiej? - Barabasz jest najwyraźniej dumny i czeka na pochwałę.

- Cudnie! - Mela uśmiecha się nareszcie. - Dziękuję Panie Szczurze.

- Mów mi Bary. Nie jestem, aż takim staruszkiem. Mam tylko dziewięćdziesiąt dziewięć lat.

- A do mnie mów Gryzka, jestem od niego o dwadzieścia lat młodsza, więc możemy się zaprzyjaźnić. Co ty na to?

- A czy mogę mówić ciociu i wujku?

Para szczurów spojrzała po sobie, i po chwili uśmiech zamienił się w radość. Barabasz objął żonę ramieniem i powiedział:

- Będziemy tym zaszczyceni młoda damo, Melu. Możemy tak cię nazywać?

- Tak, tak - pierwszy raz Mela czuje się bezpiecznie. - Ciociu i wujku.

- Pewnie jesteś głodna i spragniona? - Gryzelda robi poważną minę. - No zobacz Bary, że też o tym nie pomyśleliśmy. Ty potrafisz się tylko chwalić, a dziecko jest naprawdę głodne.

- Już dobrze, Gryzuniu, zaraz to naprawimy.

- Już ty się tak nie przymilaj, tylko idź zobacz, gdzie się podziały te małe psotki. Niech przyniosą jakieś smakołyki ze swoich zapasów. Najlepiej jakąś czekoladę, cukierki. Lubisz to dziecko, prawda?

Barabasz zakręcił wąsa i zniknął, za drzwiami.

- Kto to, co to, ciociu? Te psotki.

- A, to nasze dwie ulubienice, myszki bliźniaczki. Niby takie same, ale całkiem różne. Trudno byłoby je rozpoznać, ale na szczęście mają całkiem inne charaktery. Jedna wesoła i psoci ile się da, a druga poważna, podejrzliwa, i płochliwa. Ale obie prześliczne. Zaraz je poznasz.

W tej właśnie chwili drzwi otwierają się z hałasem, i wpadają do środka dwie szare myszki. Jedna stanęła tuż przy drzwiach, i przygląda się z bezpiecznej odległości, a druga usiadła przy ramieniu Meli, i pyta:

- Długo zamierzasz tak leżeć? - I zaraz dodaje – żartowałam, ha ha, ha, wiem przecież co się stało, ale nie mogłam się powstrzymać... ha ha ha.

- Już dobrze, dobrze... Sama widzisz Melu, co ja z nimi mam. Ta obok ciebie to Śmieszka, a ta druga, sama powaga i czujność, to Ponuraczka. Ale nie daj się zwieść, obie mają wielkie serduszka.

- To my biegniemy po słodycze, lubisz prawda? - I nie czekając na odpowiedź zrywają się do biegu i znikają za drzwiami.

Na zewnątrz burza nie ustaje, słychać ulewę i uderzenia piorunów, ale teraz przy świetle lampy i tylu przyjaciołach, Meli nie wydaje się to już takie straszne. Jest spokojna i uśmiechnięta. Jednak nie potrafi przestać martwić się o brata.

Wraca Barabasz i niesie torbę, a za nim wpadają siostry psotki. Podaje torbę żonie, a ona wykłada czekoladę, cukierki czekoladowe, jabłko i gruszkę. Wszystko to kładzie na podłodze obok Meli.

- Jedz kochanie, dużo tego nie ma, ale zawsze coś.

Wszyscy patrzą jak dziewczynka pochłania czekoladę, i gdy zaczyna przegryzać jabłkiem, z góry, spod samego dachu, gdzie kompletna ciemność spowija wszystko, odzywa się głos - poważny, ostry, nawykły do rozkazywania.

- A o mnie to wszyscy zapomnieli! Nie ładnie, nie ładnie! Też tu mieszkam i mam prawo poznać nieproszonego gościa. Nieprawdaż? A może nie?

Zapada cisza i rozlega się szum ptasich skrzydeł. Wielka sowa, z okularami na dziobie, ląduje tuż przy schodach, na drewnianej barierce. Otrzepuje się, przybiera poważną pozę, i zwraca oczy w stronę zebranych.

- A oto nasza chodząca mądrość Pani Sowa. Choć poprawniej byłoby powiedzieć fruwająca – poprawił się Barabasz. - Pani Mądrucha. Tak ja tu wszyscy nazywamy.

- Dziwne, że nikt nie pamięta, jak naprawdę się nazywam. Poświeciłam całe życie, aby w mojej szkole, wykształcić całe to wasze niezliczone potomstwo, a tu taka zniewaga. Nazwaliście mnie tak, bo nikt nie potrafi wymówić mojego nazwiska. Młoda panno wiedz, że nazywam się Maria Dolores Gutierres Romero. Czy to takie trudne?

- Brawo, brawo Pani Sowo! Bardzo pięknie. Cudnie

- Powiedz mi dziecko, jak to się stało, że tu jesteś. Nigdy cię nie widziałam w tej okolicy.

- Bo nie jestem stąd. Przyjechałam tylko na ten weekend. Wraz z rodzicami i bratem. Tu niedaleko znajomi rodziców mają swój dom. Gdy zaczęła się zabawa i tańce, nudziliśmy się z bratem. To ja wymyśliłam, że po cichu się wymkniemy i zwiedzimy okolicę. Trochę zabłądziliśmy, zrobiło się ciemno, no i ta okropna burza. Schroniliśmy się tutaj, a ja potknęłam na schodach i wylądowałam na dole. Coś mam z nogą, boli i puchnie. To wszystko moja wina. I boję się o Krzysia. Mój brat poszedł po pomoc, a tu tak strasznie, ciemno i leje. Oby się tylko nie pogubił. Tak się boję. Sama nie wiem.

- Tak to jest, gdy się nie słucha starszych! – Sowa poprawia okulary. - Dzisiejsza młodzież myśli, że wszystko im wolno. Robią co chcą i nie wiedza, ile wokoło czai się niebezpieczeństw, zasadzek. Dawniej była większa dyscyplina, nie do pomyślenia było odchodzić od stołu bez pozwolenia, a co mówić o takim samowolnym oddaleniu. Skandal! Na takie zachowanie nie ma wytłumaczenia. Rozumiesz, młoda damo?

- Dobrze, dobrze – spokojnie przerywa jej Gryzelda. - Dzieci zawsze były dziećmi, broiły i będą broić. Nie czas teraz na te szkolne nauki. Stało się i nic nie poradzimy. Trzeba zaopiekować się dziewczynką, aby spokojnie doczekała pomocy. - I zwracając się do Meli – nie chce ci się spać kochanie, nie jesteś śpiąca?

- Jestem – ziewa szeroko wywołując uśmiech na twarzach. - A gdzie są wasze dzieci, pusto tu jakoś. Dlaczego, ciociu, wujku? Nie ma ich? Nie mieszkają z wami?

- Dawno dawno temu byliśmy liczną, bardzo zacną rodziną. Mieszkaliśmy w wielkim młynie, w którym tętniło życie. Słychać było rozmowy ludzi, ich krzyki i nawoływania, śmiechy. Jedzenia było w bród. Nikt nas nie wyganiał, dobrze się żyło. Niestety nadszedł czas, gdy wszystko się zmieniło. Młyn przestał pracować, opuścili go ludzie, a na ich miejsce przyjechały wielkie maszyny. Cały nasz świat zawalił się w jednej chwili. Podobno w tym miejscu miała przebiegać wielka autostrada, i wszystko miało być zburzone, zrównane z ziemią. Musieliśmy stamtąd uciekać.

Barabasz zamyślił się zasmucony. Mela otworzyła zamknięte oczka i zapytała zaciekawiona:

- I co? Co było dalej? Opowiedz wujku.

Szczur ocknął się i zaczął mówić dalej.

  - Była nas cała gromada, kiedy opuszczaliśmy młyn. Z oddali patrzyliśmy na miejsce, w którym spędziliśmy wiele lat. Wiedzieliśmy, że już nigdy tu nie wrócimy.

Przebyliśmy długą drogę, zanim znaleźliśmy nowe siedlisko. Wielu z nas zrezygnowało, wielu odeszło, a my z naszymi dziećmi dotarliśmy, aż tutaj. Ten młyn również nie działa, ale stoi i daje nam schronienie. Jest tu cicho i spokojnie. Nikt nie ma zamiaru go burzyć. Oby tak było zawsze.

- A gdzie są teraz wasze dzieci, wujku? - zapytała Mela

- Są już dorosłe i mają swoje domy i rodziny. Czasami nas odwiedzają. Wtedy jest naprawdę wesoło. - Szczur uśmiechnął się do siebie i spojrzał na żonę. Pani szczurzyca również uśmiechnęła się leciutko na wspomnienie czegoś, co ją ucieszyło, i powiedziała:

- Dzieci zawsze sprawiają radość, dzięki nim stajemy się lepsi.

- Dlaczego? - zapytała dziewczynka

- Bo dzieci to szczęście i miłość, one wzbudzają w nas najlepsze uczucia. - Odpowiedział z powagą szczur.

 - A myślisz wujku, że mój tata i mama kochają mnie tak właśnie, i tęsknią za mną?

 - Oczywiście Melciu! Na pewno teraz się martwią o ciebie, bo cię kochają. Jesteś dla nich najważniejsza na świecie. Pamiętaj o tym.

Mela westchnęła i ponownie zamknęła śpiące oczęta. Była bardzo zmęczona, ale spokojna. Barabasz dodał jej wiary i nadziei w to, że wszystko będzie dobrze. Przytuliła się do słomianej poduszki i ziewnęła.

- Śpij dziecko - szepnął Barabasz – śpij, jutro będzie nowy dzień i na pewno przyniesie  dużo radości, bo ci co nas kochają nigdy z nas nie rezygnują.

- Opowiesz mi bajkę? - Poprosiła cichutko.

- Hmm – popatrzył na żonę. Skinęła głową i zachęciła uśmiechem. Podkręcił siwego wąsa, podrapał się po głowie i zaczął:

- Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, w małym domku, wraz z rodzicami, żyła sobie mała dziewczynka. Miała na imię Klara. Bardzo lubiła biegać po łące, zrywać polne kwiatki, obserwować chmurki. Kochała wszystkie zwierzęta. Bo Klara miała niespotykany dar: rozumiała mowę zwierząt i potrafiła z nimi rozmawiać.

  Pewnego razu, zaraz po śniadaniu, w piękny letni słoneczny poranek, jak zwykle wybiegła na swoją ukochaną łąkę. Było na nie pełno robaczków, myszek, królików, szczurów, biedronek, żuczków i ptaków, nawet sam Pan Bocian. Dziewczynka uwielbiała z nimi przebywać, rozwiązywać ich zwierzątkowe problemy: - a to, że stłukły się jajka, a to, że sowa nie może spać bo za głośno, a to, że pan kret ma katar i jest chory, a to, że królik nie może znaleźć swojej marchewki. Ojej, zawsze dużo tego było! Zwierzątka chętnie przybywały do Klary, bo miała bardzo dobre serduszko i zawsze znajdowała słuszne rozwiązanie, a co najważniejsze, nigdy, nikogo nie pominęła, zawsze chętna do pomocy. Tym razem było podobnie. Otoczyły Klarę i nie dały jej dojść do głosu przekrzykując się nawzajem. Dziewczynka klasnęła głośno w rączki, żeby uspokoić całe towarzystwo, ale tym razem, nie to uspokoiło zwierzątka. Gdy się odwróciła za wzrokiem ich wystraszonych oczu, zobaczyła, że z pobliskiego lasu, idzie w ich stronę wielki wilk. No, wilka to bali się wszyscy, i ludzie i zwierzęta. Wilk to wilk. Nawet Klara się bała, zaczęła powoli wycofywać się z łąki, aby uciec do domu. Już się odwracała, by rozpocząć bieg, gdy usłyszała głos:

  - Proszę was, nie uciekajcie!

Głos był tak błagalny, że dziewczynka pomimo strachu zawróciła.

  - Czy mogę ci zaufać? - Zapytała wilczym językiem, który też przecież znała.

- Jestem ranny - odpowiedział wilk. - Potrzebuję pomocy.

Dziewczynce zrobiło się żal zwierzęcia. Zobaczyła, że faktycznie kuleje, przednie łapy ma całe we krwi. Postanowiła wyjść mu na spotkanie. Wszyscy znieruchomieli nie rozumiejąc, dlaczego ona nie ucieka, dlaczego się nie boi? Klara była taka odważna! Ich kochana Klara.

Dziewczynka zbliżyła się do wilka.

- Nie bój się mnie. Nazywają mnie Ramzes. Wiem, że mnie rozumiesz, i liczę na twoją pomoc.

- Co się stało? Skąd tyle krwi?

- Mieszkam w głębi lasu, przy strumyku z moja rodziną... - Wilk się wzruszył, łza zakręciła się w oku, ale po chwili milczenia mówił dalej - Dziś taka piękna pogoda, więc moja żona i ja wyszliśmy z małymi wilczkami na polanę. Odpoczywaliśmy, a małe hasały po lesie blisko nas. Kto by przypuszczał, że coś się może stać? W taki cudowny dzień. Nagle usłyszałem strzały. Trafili w moją ukochaną żonę, niestety zginęła na miejscu. Mnie tylko postrzelili. Zerwałem się i zacząłem krzyczeć do maluchów, żeby uciekały w stronę strumyka, do lasu. Udało im się uciec i mnie też. Pokuśtykałem  za nimi, ale nie potrafię im pomóc. Niestety wpadły do strumienia i same się nie wydostaną. Są za małe. Jeśli im nie pomożesz zginą. Ja nie mam siły, strumień jest zbyt mocny, porwał je, ale szczęśliwie trzymają się wystającego konara. Sam tam nie dotrę, moje łapy nie wytrzymają. Musisz mi pomóc.

Klara nie zastanawiając się krzyknęła przerażona:

 - Szybko Ramzesie! Prowadź mnie do swoich dzieci!

Razem udali się w stronę lasu, a zdziwione, przerażone zwierzęta za nimi. Przecież to była ich Klara. Nie zostawią jej samej.

Zdyszana dobiegła do strumienia, a za nią ranny wilk. Małe wilczki skamlały wycieńczone w wodzie. Były wystraszone i całkiem same. Trzymały się ostatkiem sił. Dziewczynka szybko wbiegła do wody, która sięgała jej ledwie do kolan, i po kolei brała na ręce małe wilczki mówiąc do nich ciepłe słowa, uspokajała i tuliła.

Kiedy wszystkie były już na brzegu, szczęśliwy tata dziękował Klarze, a dziewczynka głaskała wilczęta, które już po chwili tuliły się, jak do matki.

- A tobie jak pomóc Ramzesie? - zapytała.

- Ja sobie poradzę - odpowiedział szczęśliwy -  rany nie są głębokie, wyliżę je i same się zagoją. Wiesz, że to zawsze działa. To tylko kwestia czasu.

Wszystkie zwierzątka, które pobiegły za Klarą przyglądały się temu, i szybko rozniosła się po lesie wieść o małej, odważnej dziewczynce, która uratowała wilczki i nie bała się samego wilka.

Jeszcze przez kilka następnych dni Klara przychodziła do wilczej rodziny. Była ciekawa jak sobie radzą.

Od tamtej pory coraz więcej zwierząt przychodziło do niej. Była ich najlepszym przyjacielem. Bo prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. A na Klarę zawsze można było liczyć.

- Biedne wilczki, takie malutkie, bez matki – Mela zasypiając, ostatkiem sił otworzyła oczka. - Tak mi ich szkoda.

Gryzelda otuliła małą dziewczynkę i pocałowała w czoło.

- Zaśpiewam ci kołysankę, a Bary przygasi trochę lampę. Nie bój się. Będziemy tu wszyscy, aż ktoś po ciebie przyjedzie. Jesteś bezpieczna, wśród samych przyjaciół. Otulę cię kocykiem i zaśpiewam, staraj się zasnąć. Śpij kochanie. Zamknij oczka.

I gdy przygasła lampa, rozległ się ciepły, z głębi serca płynący głos:

zachodzi słoneczko

i ptaszki poszły spać

wiatr cichnie zmęczony

uciekł w ciemny las

w srebrzystej poświacie

wschodzi księżyc blady

ty zamknij swe oczka

cały dzień czuwały

odpocznij maleńka

nie płacz otrzyj łzy

poduszkę ci podam

z puchu rannej mgły

kołderką okryję

byś nie marzła nocą

śpij słodko do rana

gwiazdki ci migocą

- Tu jest, mamo, tato, tutaj! - Mela przez sen słyszy głos Krzysia.

Zawija się bardziej w koc i śpi dalej. Taki piękny ma sen. Zielone łąki pełne kaczeńców,

mokra trawa, słońce, błękit nieba. Biega boso zrywając stokrotki. Wiatr tańczy w jej złotych włosach, zaplata wianek, słyszy wołanie brata... Budzi ją szarpniecie za ramię.

- Obudź się kochanie, jesteśmy.

- Mamo! - Mela chwyta mamę za szyję, przyciąga mocno, zanurza twarz w jej włosach i jest taka szczęśliwa, ale kiedy unosi się lekko czuje przeszywający ból w nodze.

- Auuuu!!!! - Syczy odruchowo. - Boli.

- Wiem wszystko kochanie. Krzyś opowiedział co się stało. Przepraszam, że tak długo to trwało, ale przez tą burzę twój brat nie mógł znaleźć drogi. Dopiero nad ranem do nas dotarł. Jest taki dzielny.

- Wiem mamo, wiem. Gdyby nie on...

- Nawet nie myśl. Jak ty się nie bałaś taka sama? Boże, ale ja mam dzielne dzieci!

- Nie byłam tu sama.

- Jak to?

- Był tu Pan Szczur z żoną, dwie myszki bliźniaczki, i Pani Sowa. Opiekowali się mną całą noc. Nie bałam się. Nic a nic.

Mama spogląda na Melę, ma łzy w oczach, serce jej bije jak nigdy, następnie przenosi wzrok na męża i syna i mówi szeptem: - Ona biedaczka majaczy! Boże. - I dodaje już głośniej – zabierajmy ją stąd jak najszybciej, jedziemy prosto do lekarza. Dziecko kochane!

- Mamo, ale to prawda!

- Tak, tak. Prawda... Wierzę ci, ale jedźmy. Nie zwlekajmy.

Mela rozgląda się wokoło. Nie ma śladu po nocnych gościach. Zniknęła nawet lampa naftowa. Już prawie uwierzyła, że to był tylko sen. Ale w kącie, tuż przy wybitym oknie, zauważyła ogryzek jabłka. To ona go tam rzuciła. Nikt inny. Wszystko schowali, lampę, papierki po cukierkach i czekoladzie, ale zapomnieli o tym ogryzku. A jednak to nie był sen. I gdy wynoszą ją na rękach z młyna, i wsadzają do samochodu, zaczyna się głośno śmiać. Nie może się powstrzymać.

- Niedobrze – szepcze żona do męża. - Może jednak od razu do szpitala.

Samochód rusza i Mela podnosi wzrok na poddasze, gdzie w wybitym oknie siedzi Barabasz i Gryzelda. Jest przekonana, że się uśmiechają. Jednak jest za daleko, żeby mieć pewność. Może nawet mi machają – myśli i macha dłonią przez szybę samochodu.

- Komu tak machasz – Krzyś pochyla głowę, aby coś zobaczyć, ale Mela zasłania mu okno sobą.

- Tak po prostu, macham na do widzenia.

I w tym momencie nad samochodem przelatuje sowa, macha skrzydłami i wraca do młyna.

- Widziałaś?

- Co?

- Wielki ptak.

- To sowa głuptasie, sowa.

Samochód skręca w polna drogę, musi zwolnić z powodu dużych kolein, otwierają więc okna, gorąco. Taki piękny słoneczny dzień. W końcu to sierpień, słońce przegląda się w dojrzałych łanach zbóż, ciepły wiatr kołysze czerwone maki i chabry, idą żniwa, czas radości i dostatku.

- Chcesz opowiem ci ciekawą historię – Mela patrzy na Krzysia z uśmiechem, już wie, że bardzo go kocha, bo jest jej bratem, jej przyjacielem, i może zawsze na nim polegać.

- Co znowu wymyśliłaś? - Pyta podejrzliwie Krzyś.