Tajemnicza, Urocza Nieznajoma...

I nagle ona przykuła mój wzrok.

Tajemnicza, urocza nieznajoma, stała ode mnie dalej niż na krok.

Kasztanowe włosy muskały jej delikatną twarz,

Potem podnosi rękę w górę. Czy w moją stronę ją kieruje?

I macha w moją stronę, a za chwilę znika za rogiem.

Czy mi się zdawało? Może tylko śniłem?

Czyżby właśnie fałszem oczy swe zakryłem?

Ta nieznajoma, ta urocza, ta tajemnicza,

Chciałbym tylko w jej ramionach odnaleźć sens życia.

Pamiętam to jakby tylko przez mgłę,

Lecz gdy tylko zamknę oczy, widzę jej przepiękny, delikatny cień.

Może pewnego dnia znów spotkam ją w prawdziwym śnie.

Bo serce ciągnie do niej, gdy jeszcze śpię.

Lecz to tylko wszystko fikcją piękną było,

I w smutny sen szybko się zmieniło.

A ja wśród ludzi, gdy spojrzę na kogoś,

Mam nadzieję, że to ona idzie ponownie tą samą drogą.

I z powrotem tonę w tych miłych wspomnieniach,

By wracając jej drogą, znów zatonąć w nurcie zapomnienia.

Możliwe, że życie znów zatoczy swój krąg,

A uczucie wyrośnie jak u kwiatu wielki pąk.