Tama

Uczuć strumienie, tonę w ich natłoku,

bezbrzeżne fale targają mnie w mroku,

raz niosą światło, raz w głębinach kryją,

gdzie myśl i serce w walce się wiją.

Za wiele darów w ramionach mi składasz,

za wiele gwiazd mi w spojrzeniu zostawiasz,

choć chciałam ogrzać się w świetle bez końca,

płomienie dławią i gasną wśród słońca.

Nadmiar potokiem wezbranym uderza,

duszę obarcza, nadzieję uśmierza,

więc stawiam tamę – by wreszcie ocalić,

to, co w natłoku mogłoby się spalić.

Niech rzeka płynie za cichym kamieniem,

niech nurt ustąpi łagodnym strumieniem,

bo tylko wtedy miłości głębia,

nie burzy mostów, a brzegi rozświetla.