Teatrzyk absurdalny z (po)lotem i piórkiem

Ona:

Ja ciebie proszę, się nie unoś!

Lepiej mnie uniósłbyś czasami,

bo diabeł porwał uniesienia

i brak ich, mówiąc między nami.

On:

Ciebie ponosi! Mam cię nosić?!

Nie zniosę tego - kilogramy

makulatury napisałem,

a ty pogardzasz bazgrołami,

w których uniesień całe tony!

Ołówek stępił się w ekstazie...

Ona:

Co ty nie powiesz?! Farmazony

głodne i bose, a tymczasem

już mnie ponosi!

On:

Kto?!

Ona:

Cholera!

W dodatku gorąc mnie rozbiera;

ciśnienie skacze ponad normę…

On:

Zważże na wagę… zagadnienia.

Ona:

Masz, hantle! I się bierz za formę,

a będę wtedy niczym piórko!

Gdzie ciebie niesie?!

On:

Na podwórko!

Lecę na trzepak, tam poćwiczę,

może muskuły i bicepsy,

a ty usłyszysz rychło furkot.

Po zwisie w lotach będę lepszy

od tej cholery co cię nosi.

Ona:

Ciężka riposta aż się prosi!

Więc idź w cholerę, do cholery,

a ja poczytam wiersze - cztery -

te co wzlatają, gdzie nie zdołasz,

choćbyś posiadał cztery koła!

-------------------------------

Tu uniósł się i spojrzał z góry

na nią, na plik makulatury.

Szacunek w oku - piórko lekkie,

a ona wagi nadto krzepkiej...

Pora więc czmychać - okno, taras…

--------------------------------

Ona:

Z polotem się postarał...