„Tęczowa Melodia Ciszy”

W maleńkim domku przy skraju lasu mieszkał chłopiec o imieniu Olek.

Olek miał ciepłe oczy, delikatne dłonie i serce, które słuchało świata.

Nie mówił zbyt wiele.

Czasem wcale.

Niektórzy mówili, że jest nieśmiały.

Inni — że dziwny.

Ale Olek po prostu… lubił ciszę.

Cisza była jego przyjaciółką.

W ciszy słyszał, jak rosa spada z liści, jak motyle poruszają skrzydełkami i jak trawa oddycha rankiem.

Ale najbardziej kochał ten moment, gdy słońce przebijało się przez gałęzie drzew i wszystko na chwilę zamierało.

Wtedy czuł muzykę… choć nie grał nikt.

Pewnego dnia, gdy siedział pod wielką wierzbą, usłyszał dźwięk.

Inny niż wszystkie — miękki, drżący, jakby wiatr tańczył z promieniem słońca.

Spojrzał w górę i zobaczył małego, kolorowego ptaka.

Nie miał głosu, ale z jego skrzydeł unosiły się tęczowe smugi dźwięku.

Każdy ruch był jak nuta — raz cicha jak westchnienie, raz radosna jak śmiech.

– Kim jesteś? – wyszeptał Olek.

Ptak przysiadł na jego dłoni i po prostu… był.

Nie mówił.

Nie śpiewał.

Ale Olek usłyszał wszystko:

– „Jestem muzyką ciszy.

Nie trzeba mówić, by wyrazić uczucia.

Wystarczy czuć… i słuchać świata.”

Od tego dnia Olek chodził z ptakiem wszędzie.

Razem tworzyli muzykę z liści, z szumu wiatru, ze stukania kropli deszczu.

Olek nauczył się, że milczenie też może być melodią — a świat zawsze odpowiada, jeśli słucha się go sercem.

Dziś mówi trochę więcej — gdy czuje, że słowa są potrzebne.

Ale nadal najgłębiej rozmawia z tymi, którzy nie patrzą na jego milczenie jak na ciszę… tylko jak na dźwięk ukryty w duszy.

Dedykacja:

Dla dzieci, które słuchają świata inaczej — i uczą nas prawdziwego brzmienia miłości.

Z czułością – Ewa Granat