Tęczowy brokat zabija

Szary motłoch przeciskał się wąskim korytarzem prowadzącym na główny dworzec szarego miasta. Co żywsi wyciągali szyję w górę, by móc cokolwiek zobaczyć. Reszta poruszała się popychana przez tłum. Ciasno, ciaśniej, szaro, szarzej. W końcu pierwsi dotarli do mety. Ustawili się wzdłuż szarej barierki, za którą otwierał się inny świat. Z głośników rozległ się głos:

- Pociąg do stacji Raj odjedzie o nieważne której godzinie, z nieważne którego peronu, bo i tak, szarzy ludzie, nigdy do niego nie wsiądziecie.

Tuż za szarą barierką posadzka wyłożona jest białym marmurem. Wypolerowana, lśni. Co odważniejsi mogliby wystawić głowę ciut dalej, by się w niej przejrzeć. Ale takich tu brakuje. Podjeżdża pociąg. Lśniący, nowiutki, można rzec, pachnący luksusem. Zza szklanych, ogromnych, sięgających nieba drzwi wychodzą Ludzie. Ubrani w futra i jedwabie, panterki i koronki, obwieszeni złotem i platyną. Kobiety w szafirowych koliach, mężczyźni w złotych zegarkach. Gustowne, skórzane walizki i mikroskopijne torebki. Czółenka i mokasyny, botki i Oksfordy. Patrzą wysoko, ponad szarą masę. Ich wzrok sięga nieba, myśl wyłącznie chwili naprzód. Ludzie wchodzą powoli, dostojnie do wagonu. Znikają. Za nimi kolejni. To już wszyscy. Konduktor podchodzi do szarej barierki, patrzy ponad tłum. Z kieszeni wyjmuje tęczowy brokat. Dmucha w niego i po chwili chmura tęczowego, lśniącego brokatu roznosi się nad szarym motłochem.

Czy można złapać choć jedną drobinkę? Czy można zabrać ją do domu?

Przedstawienie skończone. Motłoch zobaczył to, po co nie dane mu będzie sięgnąć, i wraca do swoich szarych, ciasnych domów.

Chów klatkowy. Ściana przy ścianie, klatka przy klatce. W jednym molochu 455 okien, a za każdym z tych okien inne marzenia. Wszystkie dawno zapomniane, zakopane, przykryte szarym pyłem.

Za jednym z tych okien coś się jednak rodzi. Jedna drobinka brokatu wczepiła się w długie włosy koloru wypolerowanej miedzi. Zielona, kontrastująca. Widać ją w odbiciu w lustrze. Szara istota patrzy. Drobinka wędruje. Zbliża się do rzęs, przykleja do tęczówki. Istota nie przestaje jej widzieć. Zdejmuje z wieszaka szary płaszcz i wychodzi na ulicę. Oka kątem, którego podobno nie ma, zaczyna dostrzegać zmiany. Kosz na śmieci nie był nigdy tak wyrazisty, a latarnie nie dawały nigdy tak ostrego światła.

Istota dociera do pustego teraz dworca. Schodzi na tory tam, gdzie stał pociąg do Raju. Jakby wiedziona węchem, idzie w ślad pociągu, który już dawno odjechał. Zanurza się we mgle. Jest cicho, zimno i mokro. Słychać jedynie rytmiczne kroki. Mgła kończy się niespodziewanie. Tak jak tory, które nagle urywają się nad przepaścią. Na samym dole przepaści coś z daleka migocze. Czy to złoto? Platyna? Czy tam rodzi się tęczowy brokat?

W Istocie rodzi się myśl. Czy było warto?

Ewelina K.