Tego się nie zapomina

To były lata dziewięćdziesiąte; uczyłem się w technikum budowlanym i mieszkałem w internacie. Kierowniczkę mieliśmy bardzo groźną – wysoka, silna; o mocno wątpliwej urodzie i głosie artylerzysty. Inna pewnie nie dałaby sobie rady z ponad setką chłopaków.

Na parterze była świetlica - pomieszczenie słabo ogrzewane. Chodziło się tam na dziennik telewizyjny i czasem, od święta kierowniczka pozwalała obejrzeć jakiś film. Było nas kilku zapalonych kinomanów.

Przez parę dni kombinowaliśmy, jak uzyskać pozwolenie na obejrzenie filmu z Bardotką; szanse były nikłe. No i oznaczonego dnia dowiadujemy się, że naszej kochanej szefowej nie będzie, bo ma jakąś ważną naradę w województwie.

Przekupiliśmy wychowawcę, dał nam klucz i po cichutku schodami awaryjnymi pomknęliśmy do świetlicy; w ciepłych kurtkach i butach, bo zimno.

Jeszcze akcja nie dobrnęła do połowy, aż tu na korytarzu ten znajomy głos – od którego skóra cierpła i szyby drżały w oknach. Pognaliśmy do swoich sypialni i tak , jak staliśmy - pod kołdrę.

A ona zaniepokojona hałasem chodziła od sypialni do sypialni i sprawdzała, czy wszystko w porządku. Wpadła i do nas i od progu wrzasnęła:

- Co to za bałagan?! Kto ma dyżur?!

Zamarłem, serce waliło mi , jak młotem. Gdy wstanę – będzie kazała wstać reszcie - nastąpi wsypa; oberwie się też poczciwemu wychowawcy...

W tej chwili zwlókł się z łóżka Jarek, którego rozebrała angina. Na chwiejnych nogach ogarnął pokój, pozamykał szafy i stał przed profesorką czekając na dalsze polecenia.

– No! Jeszcze raz, to wylecisz na zbity pysk! – obiecała, zgasiła światło i wyszła.

Z cyklu Historyjki zasłyszane