Teraz już wiem

Teraz już wiem –

na welurowej tapicerce,

na wierzchu twojej dłoni,

szukamy się szaleni.

Bez blasku i bez cienia

żyjemy jak w pudełku,

tak cisi i tak śpiący,

zmysłowo przemijamy.

Coś boli i coś męczy –

nie da się uciec,

ani nie da się wrócić.

Jesteśmy zaplątani.

Głównie w snach cię widzę –

przychodzisz i odchodzisz.

Tam żyję innym życiem

i budzę się niechcący.

Na welurowej tapicerce

żyjemy jak w pudełku.

Nie da się uciec –

przychodzisz i odchodzisz.

I już nie krzyczę głośno.

Bo i po co?