Teraz już wiem

teraz już wiem —

na welurowej tapicerce,

na wierzchu twojej dłoni

szukamy się, szaleni.

bez blasku i bez cienia

żyjemy jak w pudełku,

tak cisi i tak śpiący,

zmysłowo przemijamy.

coś boli i coś męczy,

nie da się uciec,

ani nie da się wrócić —

jesteśmy zaplątani.

głównie w snach cię widzę,

przychodzisz i odchodzisz,

tam żyję innym życiem

i budzę się niechcący.

na welurowej tapicerce

żyjemy jak w pudełku,

nie da się uciec —

przychodzisz i odchodzisz.

i już nie krzyczę głośno,

bo i po co.