Testament błędnego poety

Ten tekst to podróż w mojej głowie

Ten tekst to podróż po mojej twórczości

Opowiem o tym co mam w sobie

Poznacie osobowość pełna rozbieżności

Sam samotny podróżuje w przestrzeni myśli

Sam wśród mroków i czarnej otchłani

Może szczeście mi się dziś wyśni

Lecz swe życie przeżywamy sami

Z mymi myślami znów zostaję sam

Deszcz meteorytów spada na głowę

Pytam się dlaczego jeszcze w to gram

Czy nastaną czasy nowe

Biegnę do przodu, a ciągle się cofam

Chcę być odważny a ciągle się chowam

Przed czym uciekam i czego się boję?

Sam nie wiem, lecz w w miejscu stoję.

Stoję z zabetowanymi nogami na autostradzie

Przed swym losem się już nie obronie

Na tonący okręcie stoję na górnym pokładzie

Mogę tylko patrzeć jak wszystko tonie

Jeśli mowa jest srebrem a milczenie jest złotem

To dlaczego jeszcze nie jestem milionerem

Za to patrzę za każdym oddawanym groszem

I nie chce być rzadnym udawanym pozerem

Karmie się iluzją udawanych przyjaźni

Karmie się tym co daje chwile zapomnienia

Czy ten świat jest miejscem moich kaźni

Czy kiedyś coś w życiu mym się pozmienia

Rozmyły się już moje wszystkie cele

Nie mam w sobie krzty tej dawnej werwy

Chodź miałem ich w głowie nawet wiele

Ktoś odciął mi moje własne płetwy

I wiem kto to bo prawdopodobnie ja sam

I pcham ten wózek pełen myśli przed sobą

Ja sam który w to wszystko jeszcze gram

I chciałbym kiedyś stanąć z nim przed tobą

Pokazać ile się w nim myśli znajduje

Ukazać siebie z tej odważnej strony

Pokazać wszystko co tak naprawdę czuje

Mieć swój głos, wyjść za zasłony

Za dużo myśli, za dużo smutku w mej głowie.

Musze znaleść światło w ciemności. Wiem że złotej rybki nigdy nie złowie

Więc krocze między ludźmi w samotności.

Gdy czas przeminie oka mgnieniem

Gdy będę przed Bogiem klękać

I kiedy już zostane wspomnieniem

To będzie pomagało o mnie pamietać