też tak masz?

Siedzę w swoim pokoju, patrzę w ścianę. Myśląc o niczym zapominam o mruganiu, moje oczy łzawią. Wstaję, bo przecież muszę coś robić, inaczej moje poczucie winy zwycięży. Machinalnie wykonuję swoje obowiązki, uczę się, martwię się, staram się, ale nie wiem po co skoro i tak planuje umrzeć. Modlę się do Boga, tego samego, którego wczoraj wyklinałem. Kładę się do łóżka, płaczę do snu.

Następnego dnia budzę się z płaczem, wycieram oczy i ubieram się. Idę do szkoły, przestępując jej próg nakładam najmliszy z wyrazów twarzy, jakie posiadam. Uczę się, śmieje się, uśmiecham się, ale teraz wiem po co - żeby nikt nie zauważył.

Wracam do domu, "po co to powiedziałem?", "zachowałem się niezręcznie", "mogłem się nie odzywać". Siedzę w swoim pokoju, patrzę w ścianę. Myśląc o swoim tchórzostwie, wściekam się, że nie potrafię tego skończyć, moje oczy łzawią. Wstaję, bo przecież muszę coś robić, inaczej moje poczucie winy zwycięży. Machinalnie wykonuję swoje obowiązki, uczę się, martwię się, staram się, ale nie wiem po co skoro i tak planuje umrzeć. Modlę się do Boga, tego samego, który się nade mną znęca. Kładę się do łóżka, płaczę do snu.

Każdy dzień wygląda tak samo. Od 5 lat nic się nie zmienia - świat nie staje się lepszy, a ja nie zyskuje odwagi do odebrania sobie życia.