The second face of the mirror | • Prolog •

Dlaczego życie jest aż tak trudne? Co może pójść nie tak, kiedy każda kolejna czynność postanawia namieszać w twoim życiu jeszcze bardziej, uczucia nie pozwalają racjonalnie myśleć, a tym bardziej zdziałać cokolwiek?

Kolejna noc, kolejny miniony, listopadowy dzień, a Jimin coraz więcej nie rozumiał. Za dnia przecież jest normalnym uśmiechniętym czternastolatkiem, bynajmniej stara się, ale kiedy w nocy, światła w jego domu gasną, on ni to wpada w trans, ni to zamyka się ze swoimi myślami, na jedno wychodzi - toczy gonitwę myśli sam ze sobą. Z tymi myślami, które każdego dnia zadają te same pytania, jakby odpowiedź miała się nagle pojawić, w ciągu tych parunastu godzin między wschodem, a zachodem. Jakby cokolwiek miało nabrać logiki i sensu...

Patrzy w gwiazdy jak za jego młodzieńczych lat, ale one tracą blask z każdym następnym dniem. Jeszcze przypominają mu jego najpiękniejsze, jak mu się zdawało, wspomnienie... Z nad tego głupiego jeziorka. Z czasów kiedy wszytko było jeszcze dobrze, a nic nie wskazywało na to, że przyjaźń jego i Hoseoka zmieni się diametralnie.

Chciał się przytulić. Bardzo. Potrzebował w tym momencie jedynie tego...

Ale nie było przy nim nikogo...

Nie miał sumienia budzić mamy, a tym bardziej kłopotać jej jego problemami. Z resztą i tak nic nie trwa wiecznie, więc miał nadzieje, aby ten smutek minął za jakiś czas. Przydałoby się jedynie wiedzieć jak długo by to trwało.

Myślał nad zadzwonieniem lub napisaniem do kogoś. Ale kogo miał na potencjalnej liście znajomych?

Hoseok? Ten, dla którego bardziej liczą się znajomi poznani we wrześniu, bo o losie, on już skończył szkołę podstawową i zmienił środowisko szybciej niż chłopak?

Taehyung? Ten, który wybrał go znowu, lecz odwrócił się od niego, mówiąc jaki to Jimin nie jest zły, bo próbował być szczery z przyjacielem?

Shinwon? On, który dał sobie z własnej woli wmówić, że Jimin jest odmieńcem, z którym nie wolno się zadawać, ponieważ interesują go książki, gwiazdy, nie chce palić ani pić, bo jako chyba jeden z nielicznych w jego roczniku nie chce świecić głupotą. Perfidnie grał przed nim, że się interesuje znajomością z nim, podczas, gdy tylko czekał na moment słabości i będzie mógł bez wszelkiego oporu czy wyrzutów zostawić Parka samego...

O Hwasie już nie wspominając, bo to tylko dziewczyna Taehyunga, która nie ważne co i tak będzie po stronie ,,ukochanego'', bo jak powszechnie wiadomo, miłość w podstawówce nie trwa długo.

Była jedynie Jisoo, przyjaciółka która była niezastąpiona. Tylko nawet jak powiedziała Jiminowi prosto w oczy, że może do niej dzwonić kiedy tylko tego potrzebuje. Albo nie miał serca dzwonić do niej po północy, albo bał się, że kiedy powie coś szczerego, ona odwróci się od niego, tak jak to zrobił Tae...

On tylko chciał mieć relację z kimś. Taką bez tajemnic i udawania, że wszystko jest okej, kiedy od jakiegoś czasu już którejś ze stron coś potencjalnie się nie podoba. Chciał relacje tylko we dwoje. Bez osób trzecich. Tak jak z Hoseokiem, tylko z kimś z jego rocznika.

Jego losy w klasie były już przesądzone.

Kiedy już prawie się dogadywał, miał tą nić porozumienia z innymi w zasięgu wzroku, wszystko zeszło na psy. Przez małe niedopowiedzenie, a może wręcz przeciwnie - dopowiedzenie, które wzbudziło obrazę Taehyunga. O co? O to, że chciał być szczery z kimś kogo uważał godnego zaufania w tej chorej klasie i powiedzieć co mu na sercu leży, tak jak on to robił każdego innego wieczoru.

- Ten świat jest pojebany... - Podsumował krótko i zasnął, z nadzieją, że nie wstanie lub jego problemy znikną, a wszystko okaże się zwykłym koszmarem, a rano gdy porozmawia z Hoseokiem o tym, ten go przytuli, wesprze, a na koniec wymyśli zajęcie dla nich i będą śmiać się do nocy...