Theatrum mundi

I szedł tak całkiem zwyczajną ulicą. Gdy tylko potknął się po raz pierwszy,

spostrzegł, że już jest późno. Postanowił zatem się nie podnosić.

Theatrum mundi

Hej, życie, moje słoneczko.

Hej, słonko! Wierna duszeczko!

I kwiatki me, i ogródek.

Nad życie nic! Nic nad cudek...

życia. Jakże po trosze

nie mówić nic- bardzo proszę.

A jedno- słówka i rączka.

Dwa serca, czucia bolączka...

I wtedy...

''Ach, wtedy!''

Bo wtedy.

''No a wtedy...''

Było.

''I zgasło. Skończyło!''

Tli się.

''Może ogródek.

Czy życie. Ach, pełne cudek!''

''Tak, mój drogi!

Gdzie tam, najdroższy!

Pełne, a ot, pełne cudek!''

Błaźnie!

''Żegnam. Nie pozwolę się

już obrażać!''

Powiedziałby ktoś pewno,

że to koniec. Ale nie. Nie dziś.

Dziś przyjmijmy, że to nowy,

całkiem nieznany nikomu początek.

Hej, w boru, na leśnych drogach.

Siedziała niema nieboga.

Podejdę, twarz jej odgadnę.

Podejdę, do nóg jej padnę...

Dziś to będą już ostatnie słowa.

Nie mogę opowiedzieć, co spotkało

mnie od ostatnich mych zdań tutaj.

To nie byłby wiersz. A w sumie to chcę,

by choć trochę nim pozostał.

Próżno raczej tu patrzeć znaczenia.

Ja sam go nie znalazłem.

Być może to sen.

A czy te zawsze muszą mieć jakieś znaczenie?

Być może...

Gorączka.

Ogień.

I roztopione.

''I wzniecone!''

''Spił się, jak boga kocham!''

Z małej litery?

''Żyje! Patrzcie. Ocknął się na bluźnierstwo!''

Zdzierstwo, to nudne, przydługie.

''Twe życie?''

Mam niby drugie?

''Do usług.''

To raj, inne to wersy.

''Małego ciebie-Kłamcy.

Oszczercy!''

To prawda! A niech ja skonam.

''Skonasz!''

Skonam!

''O tak!''

Nie chcę!

To już kolejne lata i to, co powyżej

nie chce trzyma się wcale niczego.

Nie widzę w tym, ot.. non-sensa.

''Chcesz kęsa?''

Wróciłeś.

''W końcu chcesz czy nie!''

Nie. Pora spać.

Hej, życie, moje słoneczko.

Hej, Słonko! Wierna duszeczko!

I kwiatki me, i ogródek.

Nad życie nic. Nic nad cudek...