Theatrum Mundi - Wstęp

Dzień dobry. Powinnam się przywitać? Podejrzewam, że forma grzecznościowa stawia mnie w lepszym świetle albo dowodzi temu, że jestem nazbyt poważna. Jakkolwiek zinterpretujesz moje zachowanie, zaczynasz zastanawiać się czemu tak „abstrakcyjnie”, rozpoczęłam swoją historię. Cóż mam wiele twarzy, które poznaję codziennie na nowo, od początku. Pewnie myślisz, że fantazjuje. Masz trochę racji, ponieważ każde moje oblicze ma w sobie nutkę animuszu. Mimo to zapewniam Cię, że każde z nich jest inne. Każde z nich akceptuje, ale czasem kłócę się z nimi i nie potrafię pogodzić się z sytuacją, w jakiej mnie postawią. Mam swoich ulubieńców. Lubię przebywać ze Szczęściem, ponieważ zawsze jest pozytywnie nastawione do życia. Urzeka mnie w nim determinacja do działania, wiara w lepsze jutro i samoakceptacja. Irytuje mnie tylko wtedy kiedy obiecuje, że szybko wróci z delegacji i odwiedzi mnie, kupi moje ulubione kwiaty, nie zapomni wysłać wiadomości z podróży, i tego nie robi. Rzadko się widujemy. Nie ukrywam, że obraziłam się i czekam na przeprosiny. Wystarczą czekoladki i białe orchidee. W czasie kiedy On wyjeżdżał, spotykałam się z Pustką. Ta kobieta pociągała mnie i wprowadzała w stan bezsilności. Spotykałyśmy się co wieczór na kieliszek czerwonego wina. Często wypijałyśmy więcej, dyskutując na tematy socjologiczne. Uważałam ją za przyjaciółkę. Niestety zawiodłam się na niej, ponieważ kiedy On wrócił, nie dawała za wygraną i była o mnie zazdrosna. Pokłóciłyśmy się. Nie odpisuje na jej listy.

Często gubię wątki w opowieściach. Moje myśli są tak ulotne, że nie jestem w stanie ich zebrać w całość. Wybacz mi, jeżeli zacznę snuć rozległe dywagacje w czasie, kiedy powinnam kontynuować historię. Za bardzo daje się ponieść emocjom. Pewnie chcesz zadać pytanie, kim jestem. Wiem, że to Cię nurtuje. Ja szukam odpowiedzi na inne pytanie. Czy będąc człowiekiem, można bywać sobą?