Thinking about.

Myśl człowieka zawsze wyjątkowa mi się zdawała,

tak tajemnicza, magiczna nikomu nieznana.

Ona nigdy przed niczym nikogo nie udawała.

Była tylko dla nas, nasza osobista tajemnica skryta w nas głęboko,

często nawet odporna na najlepszych detektywów oko.

Przyrównał bym ją do idealnej miłości,

Która nie połamie życia naszych kości.

Wyobraźcie sobie, czy istnieje coś bardziej prywatnego,

niż nasza myśl, nasza. Nikogo innego.

Dlatego też nie wiecie jak mocno zazdrosna się ona staje,

gdy na widok tamtej jedynej serce nam nie ustaje.

Czuje się zagrożona, że była tylko ona z nami w tajemniczym świecie skryta,

pełna nadziei i bezpieczeństwa, że nikt jej nigdy nie schwyta.

Jak niesamowite musi być to uczucie,

które niszczy naszą najbardziej prywatną relację na drobne elementy,

wydzierając powolutku jej najistotniejsze fragmenty.

Brzmi to groźnie lecz co ciekawe sami tego pragniemy,

by tylko poczuć bogactwa doznań szafirowe diademy.

W jakim szaleństwie wręcz dzieje się to co czynimy,

że dla nieznanej nam dobrze osoby siebie otworzymy.

Odkryć przed kimś największe tajemnice swojej osobowości,

tego co nas nami czyni, ukazuje słabości.

Takie ogromne jest to zaufanie,

Większe niż nieba przystanie.

Niestety to trochę jak narkotyk,

raz zasmakowany niszczy nasze życie,

i do góry nogami przewraca,

pokazując na co dzień swe plecy,

których widok niszczy obraz świata.

Połączenie bólu jaki daje i szczęścia wielkiego,

jest tak niewyobrażalne jak nieśmiertelność martwego.

Jedni trwają w radości inni płaczą łzami słonymi,

ani jedno z tych doznań wiecznie nie trwa,

gdyż wielbienie kogoś oznacza jedno i drugie,

choćby jedno z nich wydało się zbyt długie.

Nie istnieje zadowolenie bez bólu i cierpienie bez przyjemności,

gdyż zakochać się oznacza obnażyć ze słabości.

Ludzie którzy chodzą w surdutach grubych,

przepasanych zakłamaniem i pychą niezdolną do szczerości,

nigdy nie posmakują szczęścia i cierpienia,

prawdziwej miłości…