To jednak ja

Usłyszała odgłos otwieranych, a po chwili huk zamykanych, drzwi.

- Max, to ty? – spytała i poszła w stronę wejścia. Ujrzała, jak chłopak stał tyłem i zamykał je na zamek. – Halo?

Odwrócił się i zauważyła w jego oczach strach, który ostatnimi czasy towarzyszył mu za każdym razem, gdy wracał z pracy.

- Coś się stało? – spytała wyraźnie zaniepokojona.

Max nadal milczał i zaczął wpatrywać się w nią beznamiętnie.

Ponowiła pytanie i podeszła bliżej. Położyła mu dłoń na ramieniu.

- Odpowiesz mi? – starała się zachować spokój.

On jednak ciągle nie odpowiadał i zaczynało ją to powoli drażnić.

- Max, do cholery – rzuciła stanowczo.

- Znów ją widziałem – wyszeptał.

Serce dziewczyny lekko podskoczyło. Spodziewała się wszystkiego, lecz nie tego.

- Jak?

- Wyszedłem z piekarni, kupiłem twoja ulubioną babeczkę – zaczął i uświadomił sobie, że zostawił ją na miejscu. – Przepraszam.

- Nic się nie stało, przestań – odparła ciepło. – Kontynuuj, proszę.

- Stanąłem na chodniku i nagle pojawiła się przede mną. Wzięła za rękę i pociągnęła do parku – mówiąc to, zapatrzył się pustym wzrokiem w ścianę za nią.

- Mówiła coś?

- Tak. Pytała, kiedy do niej wrócę i czy nadal z tobą jestem. Dumnie odparłem, że tak – mówiąc to, lekko się uśmiechnął. Ona również. – Dodałem, że nie wrócę do niej, ponieważ jesteś jedyną, na której mi zależy. Po chwili w jej oczach pojawiły się łzy, a ja nie chciałem znów na to patrzeć.

- Znów? Jak to, znów? Mówiłeś, że nie widujesz jej często – przypomniała lekko zbita z tropu.

- Ja, widzisz… - zaczął i nerwowo potarł kark. – Widujemy się codziennie.

Zdjęła dłoń z jego ramienia i popatrzyła na niego wystraszona.

- Kłamałeś. Czemu?

- Widzisz swoją reakcję, sądzę, iż to wystarczająca odpowiedź – odparł szczerze i spojrzał jej głęboko w oczy. – Zrozum, że ona mnie w końcu zabije lub sprawi, bym sam to zrobił.

- Czemu?

- Była dla mnie równie ważna, jak ty. Tylko…coś się stało i odeszła – wyjaśnił i spuścił głowę.

- Nieważne, nie wspominaj. Powiedz mi lepiej, co robicie za każdym razem, jak ci się objawia.

- Ostatnio poszliśmy do starej fabryki, tej poza miastem. O mało wtedy nie zginąłem. Uratowała mnie.

Dziewczyna spojrzała na niego zbita z tropu.

- Jak to…uratowała? Nie mówiłeś, że jest duchem, czy coś w tym rodzaju?

- No, tak. Jest wspomnieniem. Nie wiem, jak to zrobiła, ale przesunęła mnie i uchroniła od upadku w ogromną dziurę, której nie zdążyli zabudować. Nie powinna mieć możliwości, by mnie dotykać – jest to niezbyt możliwe, lecz jednak się stało. Jestem jej za to wdzięczny, ale nic więcej.

Kiwnęła pomału głową i przyjrzała mu się uważnie.

- Mówi coś innego, gdy codziennie jesteście razem?

- Nie zdąży zadać pytania, a ja już jej odpowiadam, ponieważ wiem, jakie ono będzie – odparł pewny siebie chłopak. – Takie jak każdego kolejnego i poprzedniego dnia.

- Jakie?

- Czy się zabiję i do niej dołączę. Codziennie, zanim otworzy usta, odpowiadam, że nie. Widzę, jak zaczynają szklić się jej martwe oczy, lecz nie czuję się winny. Mówię prawdę, nic więcej.

- Wiem, że nie masz ochoty o tym opowiadać, lecz ja muszę wiedzieć… - zaczęła niepewnie i głośno przełknęła ślinę. – Jak ona zginęła?

- Zabiłem ją – odparł beznamiętnie chłopak. Oczy dziewczyny wytrzeszczyły się prawie maksymalnie. Pokręciła przecząco głową.

- Czemu?

- Była puszczalska, nielojalna, fałszywa. Zaczęła mnie doceniać po śmierci, niedawno to zrozumiałem.

- Jak możesz mówić o niej takie okropne rzeczy, jeśli ona cały czas cię widzi i słyszy?

- Mam taką nadzieję. Powinna wiedzieć, jak się czuję. Po prostu w ostatnich dniach naszego związku wracałem późno do domu i w środku zastawałem ją z obcym mężczyzną. W naszej sypialni, na naszym łóżku. Za każdym razem byli prawie nadzy, miałem świetne wyczucie chwili. Nigdy mnie nie przeprosiła, nigdy nie widziałem zażenowania w jej oczach, nigdy nie czułem, by było jej choć trochę przykro.

Pewnej nocy obudziłem się dręczony przez koszmary i wyżyłem się na niej – wyjaśnił obojętnie, co najmniej jakby nie opowiadał o tym, jak pozbawił kogoś życia.

- Wyżyłeś się na niej? Co chcesz przez to powiedzieć? – wyobraziła sobie, jak wbija nóż w jej serce i krew rozbryzguje się po ścianach. Potrząsnęła szybko głową.

- Udusiłem ją, cicho. Obudziła się dopiero pod koniec. Nie wiem czy do końca wie, jak zginęła – prychnął. – Teraz już tak, lecz nie wiem, czy przez cały czas nie żyła w nieświadomości.

- Kim ty właściwie jesteś? – spytała wystraszona. Czuła, jak mocno zaczyna bić jej serce.

- Wspomnieniem, chwilą, złudzeniem. W ciele człowieka.

- W takim razie…czemu mogliśmy normalnie się dotykać, przytulać i całować? Skoro, tak jak ona, jesteś duchem, zjawą…To niemożliwe – odparła zbita z tropu i położyła dłoń na sercu.

- Możliwe. Jesteśmy tym samym – odparł takim tonem, jakby było to oczywistym faktem.

- Co masz na myśli?

- Ty jesteś Nią.

W jej oczach zaczęły zbierać się łzy. Usta zaczęły drżeć, serce biło coraz szybciej.

- Nie, nie jestem. Nie mogę być. – kręciła na boki głową. – Nigdy w życiu cię nie spotkałam.

- Spotkałaś. To ty mnie zabiłaś. Nie pamiętasz, że sama już od dawna nie żyjesz?