to się wygoi

ona nic nie mówi

on wyjątkowo słucha

cisza jak nowy koniec

albo stary początek

kiedy było jeszcze za wcześnie na kłótnie

ona się pakuje

zbiera co rozkładała

wtedy z namaszczeniem

dziś nieuważnie

wrzuca do torby

sukienki i szczotkę

nawet pejzaż za oknem

przechodzi fazę rozkładu

spadają liście

i chmury wiszą niebezpiecznie nisko

oberwane nawalnym deszczem

ona tego nie widzi

zbyt jest zajęta sprzątaniem po sobie

po nim

w swojej głowie

on odpływa z ulicznym potokiem

robi jej przejście

za plecami

z tyłu głowy

rozrasta się przestrzeń

chłodna jak satynowe prześcieradło

zanim zmięte przesiąknie ciepłem ludzkich ciał

ta przestrzeń niepokoi

ale i obiecuje

ona tego nie czuje

zbyt jest skupiona na swoim gniewie

on wkłada dłonie

w kieszenie spodni

ciepło bijące od ud uspokoja

jest dobrze

jeszcze nie zamarzł

od wewnątrz jest tym samym facetem

tylko fasada

porastając milczeniem

ukrywa pęknięcia

od czekania

po odgłos zamykanych drzwi