Tomorrow never dies.

Prolog

- Michael! Matko Boska! Synku, co ci się stało?! Saro, prędko biegnij po pomoc!- Krzyk kobiety pochylającej się nad nieruchomym ciałem dziecka wypełnił niewielkie mieszkanie. Jej bladą twarz zalała fala łez, beznamiętnie spływających po jej licach.

- Michael… proszę cie… - kolejne błagania z ust kobiety. Chłopiec nie reagował, jego wielkie niebieskie oczy zamarły w bezwyrazowym spojrzeniu, a jego ciepła i delikatna dotychczas skóra , powoli i stopniowo zaczynała przybierać trupi kolor informując o zakończeniu jego egzystencji..

Stoję w drzwiach patrzę jak zamierają wszystkie oznaki życiowe mojego brata. Zaciskam w swojej dłoni samochodzik ,piekielny przedmiot, przyczyna naszej kłótni, przyczyna jego zgonu...

- Mamo… -mówię szeptem podchodząc o krok w stronę rodzicielki. Kobieta przenosi na mnie swój zbolały wzrok przepełniony rozpaczą, i bezsilnością, odsuwa od siebie martwe ciało Michaela, podnosi się patrząc prosto w moje przestraszone oczy.

- Coś ty mu zrobił? Pyta łamiącym głosem, gwałtownie łapiąc mnie za ubranie.

- Nic, mamo naprawdę , nic nie zrobiłem- Mówię ledwo słyszalnie, mocniej zaciskając ręce na zabawce…

- Kłamiesz! Widziałam, kłóciłeś się z nim o samochodzik a potem .. Twój wzrok… popatrzyłeś na niego , a on … Czym ty jesteś?! Zabiłeś go! Zabiłeś własnego brata!- Krzyczy kobieta niemal dusząc się własnymi łzami.- Ty potworze… dodaje bezgłośnie.

- Mamo.. Ja nie chciałem… Mamusiu… uwierz mi .. przepraszam… - Po mojej twarzy zaczynają spływać pojedyncze krople.

Taa, wiem co myślicie , słabo wyszło… Młody ukatrupił swojego brata za zabawkę..

Z premedytacją pozbawił życia… Odebrał matce dziecko… Zniszczył ich rodzinę…

Powiem szczerzę, że wasze przemyślenia wcale tak bardzo nie odbiegają od prawdy …

Od moment śmierci Michaela minęło 10 lat, a mnie ani przez chwilę nie przestało to dręczyć… Moja rodzina nie mogła pojąć tego kim się stawałem, nie mogła pogodzić się z moim przeznaczeniem.

Nazywam się Matthew Blackmore a o to moja historia…