Tonący ślepiec

W wietrze zimnym ciepłą dłoń wyciągam,

Kiedy zima nadeszła, swój szal i czapkę oddałem,

A gdy deszcz siąpił srogo, parasol ci podarowałem.

Przez cały czas tak bardzo się starałem.

Czemu twe oczy patrzą, lecz nie widzą mnie,

A jedynie ciemne chmury wysoko na niebie?

Kiedy ja oddaję wszystko, co mam,

A ty wciąż jesteś tonącym ślepcem.

I w studni ciemnej zanurzasz się coraz głębiej i głębiej.

I tak cię topi twoja własna męka.

Nie pomoże ni parasol, ni szal, ni ręka.

Komentarze (6)

Grafomanka rok temu

Poezji tutaj w ogóle nie ma, a dosłowność wprost zabija...

Numinei rok temu

Dzięki za opinię! Poezja jest jednak terminem wieloznacznym, a to, co się na nią składa, może być przedmiotem dyskusji. Niemniej ten wiersz spełnia cechy utworu poetyckiego – choćby tematykę, przesłanie, język artystyczny i intencję twórczą. Fakt, że inne elementy, jak np. rytm, są mniej obecne, nie odbiera mu poetyckiego charakteru.

Grafomanka rok temu

Numinei, spełnia, bo ma wersy, ale to co w tych wersach, to już nieważne

Grafomanka rok temu

i nie intencję, ale inwencję twórczą...

ireneo rok temu

Zbyt małe siły na zamiary. Sporo tu hiperboli ale zbyt nieporadnie wpasowywane rymy.
Druga zwrotka udana. Wywal rymowanki z pozostałych.
Ta ręka i męka pasują tu jak tow. Jarosław przez ołtarzem. Podobnie oddałem-podarowałem-starałem.

Furen rok temu

Jak dla mnie jest zamysł i potencjał, ale wiersz do przerobienia. Pozbyłabym się też tych
koślawych rymów.

Tonący ślepiec

Komentarze (6)

Napisz komentarz