Topielec

Na skraju lasu stało jezioro

Nad nie przychodziło dziecko wczesną porą

Przeglądało się w tafli, potem odchodziło

Dzień w dzień, rok w rok, siedem lat minęło

I znów ja-dziecko nad jezioro przychodzę

W toniach jego wody swe stopy chłodzę

Cieszę się życiem, wesoło machając nogami

Rozchlapując wodę wszelkimi sposobami

Nagle coś wciąga mnie pod wodę gwałtownie

Pociąga mnie niżej, boję się ogromnie

Próbuję walczyć, lecz co dziecko zdoła

Wobec tej co mieszka w odmętach jeziora?

Porwała mnie i czeka aż stracę wszystkie siły

Jej twarze-maski wokół mych nóg się wiły

Oplatały mnie wiążąc, wkradały się w myśli

Czekając aż śmierć mnie-dziecka wreszcie się ziści

Lecz choć słaba, ja-dziewczynka się nie poddawała

Postaci z jeziora opór stawiać próbowała

Dzień za dniem jednak postać czekała cierpliwie

Wykorzystując każdą mej słabości chwilę

Długo trwałyśmy tam, na dnie jeziora

Aż stałam się niemal identyczna jak ona

Ta sama twarz, to samo serce

Ten sam uśmiech i te same ręce

Na dnie jeziora inna ja leżała

Chyba od dawna już tu mieszkała

I mnie teraz za sobą pociągnęła

W upiorną syrenę-potwora zamieniła

Gdy wypłynęłam, już nie ja-dziewczynka

Już nie ta słodka, niewinna ptaszynka

Słońce świeciło radosnym promieniem

Nie wzruszone mym nowym brzemieniem

Spojrzałam więc przed siebie, prosto na drogę

Bez wyrazu, czy trwogi postawiłam nogę

I stamtąd skąd przyszłam tam teraz wracam

W stronę jeziora się nie odwracam

Bo tam na dnie leży ciało topielca

Którego troski nie szczędziły serca

Serce to młode nie bije, stanęło

Choć tylko jednego - miłości pragnęło

I choć krok za krokiem oddałam się od akwenu

Ja-dorosła, silna, pewna dążąca do celu

Tam zostawiłam cząstkę swojej duszy

Stamtąd już nigdy więcej się nie ruszy

Ja-dziewczynka jak ofiarny cielec

Na dnie jeziora spoczywam ja-topielec