Trainspotting, liczenie lokomotyw - tryptyk

Namolne

Szyba pociągu zadziałała jak bezdotykowy, przesuwający się ekran.

Znudzony zacząłem oglądać zdjęcia wyeksploatowanych

prostytutek z przytułku w Ameryce Łacińskiej.

Ciekawskie ciała, dziewczynki, które wciąż w nich pozostały,

mają jedną wspólną szminkę i nie wyglądają na awinionki Picassa.

Nigdy nikogo nie wyprowadziły z labiryntów krwi.

Obok siedziała kobieta w spódnicy, z długimi zbiorowymi

odimiennymi dołami. Myślałem, czy może być dla kogoś bliższa

od Kubanki z manufaktury cygar Romeo Y Julieta,

która potrafi na udach z cellulitem ukręcić pełne zadowolenie.

Zacznijmy rozmawiać o niczym

Jakiś czas byli szczęśliwi we trójkę. Najwrażliwszy nie dowiedział się,

jak można kochać dwóch jednocześnie. Od swojego przyjaciela,

ani od niej, na początku odpytywania samej siebie, bez pośladków,

z niewygórowanym biustem. Chyba nic nie stracił z tych preferencji.

Ten współlokator, zamieszkał najpierw z najszybszymi zderzakami.

Jego kobieta nie zrealizowała swojego najbliższego marzenia,

żeby kiedyś wyszli razem, jak zabraknie piwa. A i on nie spełnił

postanowienia, żeby trochę lepiej grać.

Śmierć saren z pięknego landszaftu

Tytuł mniej istotny, od przydomka na cmentarzu.

Kasia urodzi Janka albo Jankę – już zdecydowała, chociaż to nierozpoznane

zagrożenie życia, które wzmocni. Będzie drugie prawnuczę mojej siostry,

która z sobie znanych powodów mówi do męża – Jasiek, chociaż ty, nie gadaj durnot.

Pewnie dlatego, że obecność ma wypadkowy wektor pragnień,

z cofaniem się wyposzczonego sumienia, żałowania nadłożonej nadziei,

nieprzepuszczonych śpiewająco pieniędzy.

Z okna ostatniego pociągu naliczyłem ponad dwieście łań z młodymi,

w porze strzyżenia uszu i trawy. Do dziś nie mogę odłączyć się od stada.