Tremolo

piskliwie przekłuwała uszy

sopranistka

nadęta brakiem alternatywy

cztery pory roku nie miały znaczenia

jednostajnie rozdzierała struny i sąsiedzkie uszy

bez sumienia

bez litości dla ścian

powtarzalność humorów

półtonowe wypo-minki

i pretensjonalna naprzemienność na dwie czwarte

bo każdy włos raczyła dzielić

cierpliwość drżała śpiąc na niewybuchach

usta skrępowane oddaniem

cisnęły cierpkie myśli do wnętrza,

by przyziemnie

nie wsadzić kija w szprychy,

by turkot trwał

nieprzerwane tremolo myśli

na płytach osiedla