Tren (dla Ś.P Uli, ukochanej ciotki)

Wielkie uczyniłaś pustki w sercu moim

Moja droga Urszulo, tym zniknięciem swoim

Choć dusza moja do domu twego nie raz jeszcze wróci

Co z tego, skoro życia nic ci nie przywróci

Choć but mój w twym progu nie raz jeszcze stanie

Co z tego, skoro twój uśmiech mnie w nim nie zastanie

Tak dziwne uczucie gdzieś w głębi mi brzmi

Gdy nie siedzisz za stołem, jak otworzę drzwi

Gotów byłbym cię szukać, nawet w złym nastroju

Nie znajdę cię w kuchni, na tarasie, nie znajdę w pokoju.

Od kiedy się zrodziłem, dwadzieścia lat minęło

Tyle śmierci po drodze, tak wiele się zmieniło

Lecz od kiedy pamiętam, zawsze była Ula

Najwspanialsza ciotka, siostra, babka i matula

Choć zawsze się podniosłem, po bolesnych stratach

Ciężko mi cię oddać po dwudziestu latach

Gdzieś uleciał entuzjazm, zniknęła euforia

Gdy teraz jadę ponownie “Do cioci, do Zatomia”

Gdy przybywam w to miejsce i znów jestem tam

Ciebie już tam nie ma, i dom nie ten sam.

Nawet gdy siedzimy, wśród rozmów pogłosu

Dziwnie, gdy twojego nie słychać w nich głosu.

Gdy siedzimy tam razem, w tym twoje pociechy

I gdy ich, bez twojego, rozbrzmiewają śmiechy.

Lecz echo po tobie w eter nie uleci

Bo serce całe swoje dałaś dla swych dzieci

I pamięć o tobie nie zgaśnie dopóki

Nosić cię we wspomnieniach będą twoje wnuki

Nie mogłem się pożegnać, więc ciągle rozpaczam

To zniknięcie bez słowa, choć boli, wybaczam

Odeszłaś bez pożegnania, bo śmierć to wymówka

Na stole wciąż czeka otwarta krzyżówka

Na półce przy twym łóżku twe leżą okulary

Chcąc na twój nos znów wskoczyć; takie ich zamiary

Trzeba im powiedzieć, bo prawdę każdy zna

Nie ujrzysz przez ich szkiełka następnego dnia

Mogłabyś tu wpaść raz kiedyś, nie po to by, się droczyć

Ale aby nas swym ciepłem znowu zauroczyć

Bo niełatwo się postawić tak ciężkiej katuszy

Że wśród nas już nie ma tak cudownej duszy.