TROCHĘ BOLI

Ciężko żyje się kobiecie.

Od początku swej niedoli.

O tym chyba wszyscy wiecie.

Każdy poród - trochę boli.

Dziecko zdrowe roześmiane

Hasa skacze i swawoli.

Gdy opuszcza swoją mamę.

Co tu mówić - trochę boli.

Ślub, wesele, wielka feta.

Bochen, chleba, trochę soli.

Lecz, co zrobić? - głowa nie ta.

Coś w niej szumi, trochę boli.

Stare kości w końcu spoczną.

Wiedząc o tym, że w niedoli.

Młodszych boli bardzo mocno.

A tych starych, trochę boli.

Marian Adonajski

Komentarze (8)

Bardzo podobała mi się ta prawda o życiu, 5 :)

Billie 23.03.2016

Coś w tym jest. Genialny 5

Również bardzo mi się podoba, zostawiam 5 i zapraszam do siebie. ;)

Chris 23.03.2016

Prawdziwe i ciekawie ujęte. 5

Ból istnienia - jej prywatny ból :)

alfonsyna 23.03.2016

Niby proste i oczywiste, ale bardzo kunsztownie ujęte - gratuluję i zostawiam 5, oczywiście :)

Rasia 23.03.2016

"Bochen, chleba" - tutaj bez przecinka
Świetnie udało Ci się to ująć, bardzo pomysłowo, ale też poniekąd dość przykro. Zostawiam 5 :)

Neurotyk 23.03.2016

Kolejny świetny wiersz :) Ale puenta najlepsza. Czas spocząć, posiadając dar wiedzy, jak jest i jak być może. 5

Komentarze (8)