Trzy przystanki na północ

Ten ociekający gorzką furią grymas mówił wszystko. Przełknął resztki eliksiru szczęścia ze śliną i rzucił butelką o krawężnik. Szkło rozproszyło się na wszystkie strony w głuchym dźwięku pośród chwilowej ciszy. Takich momentów nie było jak na lekarstwo. Jawiły się jako niezwykle cenne, wręcz upragnione. On doświadczył tej chwili. Kolejny powód do gorzkiej radości.

Wieczorny chłód panoszył się pomiędzy szarymi blokowiskami, nucąc senną melodię strapienia. Słychać było skrzypiące kroki, niedaleko. W kilku oknach naprzeciwko przystanku, pod którym stał Wieszcz pojawiło się światło. Wydawało mu się, że dłonie wciskające plastikowe włączniki zgrały się idealnie, a przynajmniej na tyle, aby tak uznały jego oczy. Bez sensu, ale warte odnotowania. Ostatnie dni nie gardził nudą i pustką zimowej chandry. Mróz nie odpuszczał. Martwe truchła psów, które Wieszcz zwykł mijać codziennie, z kolejnymi godzinami stawały się zapomnianymi figurami z brudnej porcelany i tak samo kruchymi. Powykrzywiane pyski przypominały, że żyje na oparach egzystencji, a kiedy przyjdzie pora, dołączy do zgrai porcelanowych darmozjadów.

Podrapał się po brodzie i poprawił czapkę. Wszystko, czego dotykał było dziwnie lepkie, odpychające. Nawet płaszcz w kolorze porannych wymiocin. A przecież z punktu widzenia Wieszcza był całkiem nowy. Ledwie rankiem przygarnął funkcjonalny ciuch. Już nie pamiętał dokładnie, gdzie to było. Na pewno niedaleko. Wieszcz należał do tej grupy osób, którym nie dana została odwaga na odejście od domu dalej niż trzy przystanki tramwajem, mniej więcej. Tylko czy aby na pewno dom? Czuł się tam dobrze. Tyle wystarczy, żeby blaszany garaż nazwać domem.

W oddali ujrzał znajome reflektory. Mimowolnie na twarzy Wieszcza zagościł uśmiech. Tramwaj był już bardzo blisko. Dźwięk hamulców rozniósł się wokoło, wypełniając ciszę. Wsiadł spokojnie i zajął miejsce na końcu. Smród tytoniu papierosów wypełniał wnętrze tramwaju, otumaniając siedzących w nim ludzi. Poszarpana tapicerka foteli zdawał się krzyczeć ''uciekaj'' natrętnie do granic. Zignorował wszystkie myśli, dziwne przeczucie. Znajomy sygnał rozbrzmiał dziwnie cicho, niepewnie, po czym tramwaj ruszył. Minął znajome osiedle i zatrzymał się obok martwego o tej porze roku parku. Żółte światło lamp padało na oblodzoną aleję wychodzącą tuż przy przystanku. Stała na niej kobieta. Wieszcz czuł powoli, że eliksir szczęścia zaczyna wprowadzać jego umysł w pierwszą fazę zadowolenia. Staruszka nieruchomo jak marmurowy posąg czatowała, gapiąc się na stojący tramwaj. Po chwili jej wzrok osiadł na twarzy Wieszcza. Mięśnie momentalnie zdrętwiały, obraz zaczął się rozmywać, tramwaj ruszył. Spojrzał w ostatniej chwili jeszcze raz na kobietę. Stała cały czas. Może następny będzie tym właściwym. Fioletowy płaszcz staruszki utkwił mu w pamięci. Tylko raz w życiu widział podobny i tak samo nocą. Wtedy postać przyodziana w płaszcz wyłoniła się z krzewów kilka kroków od jego ''domu''. Spojrzała na Wieszcza i zniknęła w tych samych zaroślach. Kiedy to było? Zbyt dawno, żeby zaczął się obawiać.

Słodki sen. Nie wiedział, co to znaczy. Dla niego sen był chwilową ucieczką z bagna w jeszcze większe bagno. Budził się dziękując wszystkiemu, że stamtąd wrócił. Świat ociekający strachem, najgorsza wizja życia powtarzająca się co noc. Do usranej śmierci. Smród papierosów ukołysał go lepiej niż najlepszy eliksir szczęścia. Jeszcze przed wkroczeniem w druga fazę — radość absolutną, jego świadomość była tam, gdzie nic nie jest warte poświęcenia, gdzie ucieczka jest wyrokiem ostatecznym. Ostatnim obrazem była kałuża krwi w asfaltowej koleinie. Ta sama co zawsze. I krzyki, mnóstwo krzyków. Ktoś znalazł w końcu prawą dłoń.

Trzecia stacja. Granica. Dalej był wielki świat. Za betonowymi blokowiskami znajdowały się kolejne, a dalej był wielki świat. Wysiadł tak jak większość pasażerów. Tramwaj odjechał szybko, znikając za zakrętem. Ławka była znowu wolna. Żaden miejscowy szczęściarz nie przygarnął jej sobie jako leżaka. Przysiadł na niej tak jak zawsze i spojrzał w dal. W pustą ciemność. Jak jest na czwartym, piątym przystanku? Jacy są tam ludzie? Mimo tylu pytań wiedział, że nigdy nie uzyska odpowiedzi. Po prostu wróci. Kolejne stacje na północ pozostaną tylko wyobrażeniem.