tutejszy czyściec

pewnego spokojnego grudniowego wieczora

gdy wszyscy bogobojni zapadali

w piękny miękki sen

zapukała do drzwi tutejszego czyśćca

do drzwi bez klamki

powitano ją plastikowym chlebem

i kaftanem bezpieczeństwa

na pewno nie była tu sama

widziała sterty nagich boskich ciał

ludzi z rozdrapanymi policzkami

sycących się własnymi łzami

człowieka który czekał

na ostatni pociąg do drugiego życia

spotkała ludzi których zostawił tu

ukochany Bóg Ojciec

mieli własne imiona

patrzyli w okno za którym rozkwitał

wiosenny świetlisty raj

szli dalej

choć kręcili się wokół własnych osi

swoją osobistą planetą

zapatrzeni w świat piękniejszy od tego

który zbudował Bóg

zapatrzeni w niebo do bólu czyste

zasłuchani w żałobne piosenki ptaków

smakujący krwi

która brukała rozkrzyczane dusze

konali na próbę spętani

swoim własnym wypielęgnowanym lękiem

cierpieniem które ich pięknym umysłom

zadawało zatruty krwistoczerwony ból

kochała tych ludzi

za siłę i strach w ich dalekowzrocznych oczach

słyszała ich długie modlitwy

na które dostawali odpowiedź

wymianę zdań z duszą

uwolniono ją trzy miesiące później

trzy miesiące za dużo

zamiast mózgu miała watę cukrową

nauczyła się że nie żyje się z własnej woli

los to nieudana próba

dostrzeżenia siebie w odpowiednim zwierciadle

w narzuconych snach