TWISTED HEARTS prolog

Prawda była taka, że choć ludzie w pałacu, patrząc na was widzieli dwóch przyjaciół z dzieciństwa; osoby tak bliskie sobie, że wręcz nierozłączone od samych, przypadających na ten sam dzień, narodzin, poznaliście się dopiero, gdy pierwsze kwiaty rozkwitły w nowym roku, a śnieg stał się jedynie odległym wspomnieniem.

Nie było to jedno z tych miłych spotkań wśród różowych i niebieskich pąków, na tle jeziora o tafli tak przejrzystej, że dało się ujrzeć dno wyłożone kolorowymi muszlami i kamieniami. W waszej scenerii drzewa były jedynie smętnymi, ciemnymi konarami — połamanymi, podpalonymi i bez liści. Nigdy nie udźwignęłyby tych wszystkich pięknych płatków. Mieliście tam jezioro, tego nie można było wam odmówić, ale ono w nim nie przypominało wodnego źródła, z którego niegdyś słynęła stolica. Wasze jezioro miało czerwoną barwę, dno zaścielone ostrymi kamieniami, raniącymi stopy i brzegi wypełnione ciałami. Och, tam było mnóstwo ciał! Gdyby przyjrzeć się im z góry, z lotu ptaka, układałyby się w ścieżki idące od terenów wokół jeziora, aż do miasta o popękanych dachach, ulicach spływających szkłem i krwią, i zrujnowanych świątyniach.

Nie mieliście nawet pięknych strojów: tych wszystkich delikatnych materiałów, tradycyjnych szat składających się z wielu warstw i wzorów. Czerwonych, złotych i białych. Wasze ubrania pokrywał kurz, zdobiło błoto, a szara tkanina ledwie odciskała się na brązowo-szarym tle. Nawet twarze i ręce mieliście brudne, pokryte potem i ziemią. Paznokcie łamały się od ciężkiej pracy, a plecy uginały pod ciężarem koszy. Przypominaliście te dziwne stworzenia z historii opowiadanych dzieciom ku przestrodze, przez matki w nocnych okryciach.

A przez to, że nie potrafiliście nawet mówić w tym samym języku — jeszcze nie — nawet brzmieliście dla siebie, jak te dziwne kreatury z piekielnych otchłani. Jego język przypominał ci dziwne, rybie bulgotanie. On zaś twój język, dużo później, nazwał ciężkim; porównał go do spadających z nieba gromów. A jednak w tamtej chwili, gdy siedzieliście wśród tych wszystkich ciał i wasze dłonie przypadkiem się spotkały, bez problemu się zrozumieliście.

— Żadnych więcej wojen — powiedziałeś cicho, bojąc się, że przerwanie ciszy mogłoby zbudzić tych wszystkich umarłych i zmusić ich do ponownego sięgnięcia po bronie o srebrzystych ostrzach. Nawet jeśli miałeś już dziesięć lat i wiedziałeś, że zmarli nie wracają, nie chciałeś ryzykować. Nie chciałeś budzić waszych przeciwników. Nie chciałeś budzić swoich. Już wtedy obu nienawidziłeś.

Jedna twoja dłoń ledwie mieściła się w dwóch jego, ale i tak uparcie ją obejmował, gdy jego usta poruszały się, układając w odpowiedź.

— Żadnych więcej wojen.