Poprzednie części: Tytuł właściwy: I.

Tytuł.

Być może powinienem odpuścić

i powoli porastać mchem,

gdzieś pod schodami, na strychu.

Albo zmienić mieszkanie i klucze zalać oceanem, wszechświatem.

Tym gatunkiem betonu, który jest trwalszy niż

wszystko, co moglibyśmy sobie jeszcze powiedzieć,

nie raniąc się nawzajem.

A potem wystarczy, że chociaż wspomnę o tobie,

po cichu - w samych tylko myślach -

I jesteś.

Na kwadrans, czy ile akurat masz tam czasu

w szufladzie, obok pomadek i szminek.

Obok drobnych i większych potrzeb,

z których ja mogę zaspokoić tylko większość.

Nie każdą.

A potem wystarczy, że tylko pomyślisz o mnie.

Po kryjomu - w sepii i uśmiechu przyklejonym do warg tym gatunkiem betonu, w który wpadliśmy

całkiem świadomie.

Na kwadrans, na dwa.

Na zawsze.

I gdyby ktoś próbował nas przez to

pobazgrac węglem, podtopić w smole

zagryzę, zagryziemy.

Jak zielone jabłka.

Z cyklu: Karma.

Wciąż Wrzesień.

Następne części: Tytuł jest twój.

Komentarze (2)

laura123 19.09.2021

Odbywa się to chyba na tej samem zasadzie, co rozmowa z kimś, kto odszedl. Tak miałam po śmierci mojego chlopaka. Mogłam w każdej chwili go przywołać, był wszędzie. Wystarczyło zamknąć oczy. I o tyle rosło to uczucie w siłę, że te wspomnienia z każdym dniem stawały się piękniejsze, idealizowalam je do tego stopnia, że nikt nawet nie mógł zbliżyć się do ideału.
Podejrzewam, że wspólne życie i problemy dnia codziennego szybko naprawilyby ten obraz, nadając realności, ale w tej perspektywie był nie do pokonania. To pułapka, w którą bardzo łatwo wpaść, a wyjść ciężko. Parę lat mi to zajęło.

Bardzo dobry wiersz.6

Szalej. 19.09.2021

Chyba coś w tym jest.
Jeszcze bardziej nawet, kiedy ta osoba wciąż z nami jest.
Jeszcze trudniej, bo przecież widzisz każdy mankament.
Zdajesz sobie z niego sprawę.
Tylko zwyczajnie ci on nie przeszkadza.

Ale i tak jest znacznie lepiej niż kiedyś, to prawda.
Trzeba nauczyć się zdrowej porcji egoizmu.
W odpowiednich dawkach.

laura123 19.09.2021
Odbywa się to chyba na tej samem zasadzie, co rozmowa z kimś, kto odszedl. Tak miałam po śmierci mojego chlopaka. Mogłam w każdej chwili go przywołać, był wszędzie. Wystarczyło zamknąć oczy. I o tyle rosło to uczucie w siłę, że te wspomnienia z każdym dniem stawały się piękniejsze, idealizowalam je do tego stopnia, że nikt nawet nie mógł zbliżyć się do ideału.
Podejrzewam, że wspólne życie i problemy dnia codziennego szybko naprawilyby ten obraz, nadając realności, ale w tej perspektywie był nie do pokonania. To pułapka, w którą bardzo łatwo wpaść, a wyjść ciężko. Parę lat mi to zajęło.

Bardzo dobry wiersz.6
Szalej. 19.09.2021
Chyba coś w tym jest.
Jeszcze bardziej nawet, kiedy ta osoba wciąż z nami jest.
Jeszcze trudniej, bo przecież widzisz każdy mankament.
Zdajesz sobie z niego sprawę.
Tylko zwyczajnie ci on nie przeszkadza.

Ale i tak jest znacznie lepiej niż kiedyś, to prawda.
Trzeba nauczyć się zdrowej porcji egoizmu.
W odpowiednich dawkach.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania