U chorego brata na wsi

Wyszorowane niebo szczotką ryżową

zapowiada piękny dzień

kruszę młotkiem siemię dla świń

oblewam pomyjami ugotowane ziemniaki

z obory widłami wyrzucam gnój.

Łaciata kręci się niecierpliwi

ogonem smaga twarz

inne palce pieszczą wymię

ściskam kolanami wiaderko

udój pachnie cudnie

przez otwarte drzwi

wdziera się aromat roślinności i ziół.

Jedne zapachy zalatują stęchlizną

drugie nieco słodkawe

kurnik i chlew

rywalizują o pierwszeństwo powonienia

przy murze gnojówka

restauracja dla much

z kurnika zdecydowanie azotem

uderza w nozdrza obezwładnia

chłonę i śnię.

Tuż przy ganku rosną dziewanny

wysokie i smukłe

według mnie kłamliwe chorowite

wydają nieciekawą woń

jedynie dzikie kwiaty przy gruszy

w nasłonecznionym lekko miejscu

różowe i białe płatki

roztarłszy na dłoni

z przyjemnością wdycham.

Dalej sadzawka ropucha na tronie

dwie zielone żabki damy dworu

wypatrują księcia bociana

na dużym liściu nenufara.

Wierzba płacze nad sitowiem

że wkrótce przyjdzie jesień

pora umierać.

Z zagrody dobiega muzyka

nokturny kur

kuranty koguta

arie świń

basy byka.

Na dużej kaflowej kuchni

gotuje się kociołek z bielizną

bulgotanie unosi przykrywkę

wypływa szumiąca fala mydlin

tarka w drewnianej balii

niczym na rybie łuski

usuwam brud z wygotowanych rzeczy

poruszam się zaciekle

kołnierzyk śwista w dłoniach

kruszą się paznokcie.

Płukane pranie wypuszcza mydlane smugi

potem tylko mleczne

po trzecim płukaniu

woda czysta.

Wyżymam kręcę rękawy

aż trzeszczą kości

grube rzeczy mają sto kilo wody.

- Kolorowe powłoczki upierz oddzielnie

farbują.

Na sznurze od jabłoni do jabłoni

suszy się pranie w letnim nastroju.

Jest pełnia cykają świerszcze

nie mam siły wyjść na ganek

jutro muszę wstać jak kury.

Morfeusz przygniata do poduszki

"Ja chciałbym być poetą" *

jest taki wiersz

* Andrzej Bursa