Uciążliwy maraton

Tego dnia rozpoczął uciążliwy maraton. Wsiadł na rower i od rana do nocy okrążał blok, w którym mieszkał.

Był kłębkiem intelektualnych rozterek, wątpliwości i wiary.

Gdy w skutek wiedzy zbił dane do kupy nagle system, który stworzył pękał jak mieniąca się fantazyjnymi kolorami bańka mydlana. I po cóż to wszystko, skoro fakty i słowa zmieniają tak szybko znaczenia. Są niczym sztorm na morzu, a przekazują niewiele, bo ulegają zmianą zależnie od intencji.

To nie wystarcza, by zaspokoić ducha – czymkolwiek jest, a jest nim chyba to czego nie rozumiemy, o czym nie wiemy, czego nie widzimy. Zatem jest to nieistotne wogóle - taka kakofonia, albo wykoncypowano to na potrzeby ludzi z zamysłem, podświadomie. Znając nie przeczę tajemnice, bo czemóż by nie, skoro i człowiek zwierzęciem jest.

Ciemna materia jest we wszechświecie, wiemy to, bo zakrzywia światło, nie widać jej gołym okiem, a stanowi przeszło siedemdziesiąt procent energii.

Pedałował w niepamięci i zdawało się, że jedzie naprzód, mija nowe miasta i wioski. Choć dyszał ze zmęczenia, a pot zalewał mu oczy nie wiedział, że stoi w miejscu, mógł tego nie spostrzec, gdzie obecnie się znajduje.

Okrążenia mijały w sekundach, a on bezwiednie przekręcał nogami jak dureń wystawiony na publiczny osąd wobec grzechu, którego nie uczynił. Ale nie święci garnki lepią.

Zadowolonych z tego widoku było co niemiara. Gapie próbowali ulżyć, podając choćby wodę i przekąski. Starali się zatrzymać w biegu.

Wszystko na nic, uparł się nie miłosiernie i Bóg jeden wie, gdzie jego głowa. Zamajaczył - jestem zwierzę gotowe do pedałowania. Co po niektórzy włączyli się nawet w maraton nie wiedząc czemu, tak instynktownie, albo towarzysko zaniedbując obowiązki dnia codziennego. Grali w jedną nutę. Zatrzymali się dopiero na starość, zeszli z rowerów , spojrzeli po sobie.

I cóż się okazało poza zmęczeniem i wyczerpaniem. Nie pokonali żadnej drogi, tylko się im zdawało, że sięgają wzniesień i w kolarskiej chęci dążenia do celu wysławiają boską naturę. Na nic to .