Ujarzmianie na farmie

Wujek skończył pracę na ranczu. Wydoił już krowy, nakarmił konie i bydło sianem, pozbierał jaja z kurnika, i zebrał plon.

Teraz siedział sobie na drewnie i patrzył w dal, totalnie nic nie robiąc. Miał czerwoną cerę, taką opaloną dosyć. Smucił się czymś.

Na jego ranczu pracowały w niewoli czarnuchy. Pracowali oni co najwyżej o ryż, trochę jajek i może ze dwa dolary na miesiąc. Nie mieli kwater, mieszkali w stajni i kurniku, na obsranym sianie. To dobrze czarnuchy odstraszały lisy i wilki zakradające się do kurnika. Wujek wyznawał eugenikę, czyli najprościej rzecz ujmując poza byciem rasistą, dążył do wywyższenia białej rasy amerykańskiej i nie uznawał równości. Gdy spotykał wyznawcę równości społecznej, zwykł go wyzywać od idiotów, po czym wiązał ich na lasso i topił w odchodach, czy rzece. Różnica trza przyznać jest fundamentalna.

Na ranczu znajdowało się jedno, jedyne kolorowe dziecko. Nie znano imienia ów dziewczynki. Mimo wszystko wyglądem twarzy przypominała rdzenną mieszkankę Mongolii lub Filipin. Przyszła do wujka siedzącego na drewnie.

– Niech da pan mamie 50 centów! – krzyknęła.

– Nie ma opcji. Won do pracy! Trzeba jeszcze dolać wody do lejków dla koni. Już!

– Dobrze. – rzekła ale się nie ruszyła, stała prosto. – Ale teraz ma pan dać mamie 50 centów.

– Zmykaj do pracy! Albo poszczuję cię psami. Już czyść kibel!

– W porządku – nie poszła do pracy tylko zrobiła ze trzy kroki do przodu, świadczyło to o jej opanowaniu i twardej woli. – Proszę dać mamie pieniądze!

I wujek dał te pieniądze, całkowicie po tej akcji oniemiał. Takie małe czarne dziecko plebejuszów zniszczyło takiego białego, wielkiego farmera...