Ulfyrhyimr [12] KONIEC

Katafalk obleczony w ciernie, brutalne cięcia sztyletu, rzeź sekciarzy... katafalk, ciernie, ostrze tańczące w rękach kapłana... smród starości, kazamat, ciernie... katafalk, ciernie... katafalk.

Wielki Wąż Kssuler wypluł Gluweja Kuhca ze swej paszczy.

Tengu obudził się w przejmującym uczuciu spadania. Oczy rozlatane, pióra nastroszone, dziób drżący, frenetycznym rytmem opętany. Uniósł zgrabiałe szpony do twarzy, przetarł jakby nieobecne ślepia raz, dwa, trzykroć a czterykroć. Całun bielma jaki zasnuwał mu wizję nie chciał odejść, wżarł się w głębię ciała szklistego, podkopał tęczówki, okupował źrenice.

Jedyne co widział, to okalająca kamienne podwyższenie na jakim spoczywał, plecionka cierni. Gęsta, gruba, przylegająca doń jak ściany trumny. Były jeszcze zawieszone nad nim dwie czaszki. Upiorne, powykrzywiane maski z republikańskiego teatru tragicznego.

Poprzez napływ mrowiącego niepokoju, iście kurza ślepota zelżała a Gluwej mógł dokładniej obejrzeć kata i jego subtortora. Ozór mu zdrętwiał, zacisnął dłonie w pięści, fala lepkiej energii przetoczyła się przez jego ciało.

Jedna czacha szczerzyła się podwójnym rzędem zębów u żuchwy, pełgała wesołkowato jadeitowymi ognikami w oczodołach osłoniętych rondem admiralskiego bikornu. Drugi kościec był zwierzęcy, kocio zadziorny i choć bezsprzecznie wytargany ongi z rysia, to przesadnie ogromny.

- Muszę przyznać Galawanitymie, ten wyszedł ci wyjątkowo łacny - ozwał się radośnie leszy prężąc girlandy kwiatów paproci, rozłożonych po jego korzennym torsie jak fałdy fraku.

- Och dziękuję, cała przyjemność po mojej stronie... też jestem z tego dumny. Myślę żeby postawić go koło tego hobgoblina, wiesz którego. Jemu też łapska zmieniłem na te od walkirii, będą do siebie pasować - odparł szkielet gibając łepetyną na boki.

Wtem najwyższej próby panika implodowała umysł Kuhca. Zadarł łeb na chudej, jakby wydłużonej dodatkowymi kręgami szyi. Jakby ostała mu się jakaś skóra pod siateczką pierza, zbladła by niechybnie. Ujrzał bowiem, że jego ciało zostało obrane z wszelakiego mięśnia. ogołocone do pomalowanych umbrą kości.

Zbrodnia była jeszcze dalsza, kończyny tengu zostały wycięte zupełnie, zastąpione przez obce szczątki. Miast nóg ciążyły wżarte w miednicę, drzewne pieńki o stawach ze zwiędłych pnączy. W miejscu rąk lśniły połamanymi, wyrwanymi bez litości piórami łapska walkirii.

Gluwej wybełkotał coś absolutnie nieartykułowalnego, wgapiony podgniłymi ślepiami w pustą swą klatkę piersiową gdzie hulała nekrotyczna, szlamowata mgła magiczna. Jeszcze nie do końca poją co się stało, a już wulkan szaleństwa pęczniał w noszącej ślady wydrapywania mózgowia, spękanej czaszce.

- Proszę proszę, obudził się. Ahoj szczurze lądowy! Jak się czujemy? - zagaił zaciekawiony Galawanitym.

W odpowiedzi otrzymał nekromanta przepojony bólem skrzek kuroliszka.

Tengu zerwał się z katafalku, w rozsypkę posłał cierniowe ścianki. Leszy wraz ze szkieletem cofnęli się stukocząc kopytami, klekocząc kośćmi. Pełni zaskoczenia, nie wiedzący skąd w ptaszysku tyle gniewu się znalazło li czemu na nich to owy gniew ma spaść.

Z szorstkim szczękiem, chrupotem rozłamywanych stawów zaschłych niemal w pył, szabla zmatowiałego złota wystrzeliła z prawicy Gluweja. Pchnięcie było ponad rozsądek szybkie, zadane z mocą poza tą potrzebną.

Lekko zagięte pióro walkirzego ostrza utkwiło w lodowej bryle wypychającej szpalery żeber Galawanityma. Błękit lodu pokrył się poszarganą pajęczyną bielących się pęknięć, złoto szabli zabrudziło zamrożoną wodę swymi groźnymi refleksami.

Mimo to widać było doskonale jak w gruzy sypie się, jeszcze chwilę temu zatopiona w bezruchu, misterna makieta przysadzistej acz strzelistej wieży. Żuchwa odpadła przerażonemu nekromancie, Gluwej drugą szablą roztłukł szkieleta w dwoje a cała komnata zatrzęsła się jęcząc gromem.

Oszołomiony, dygoczący na czterech potężnych nogach kobylich, leszy zdołał jeno wykrztusić:

- Kurwa mać...

KONIEC