Umowa będzie, może.

Poszukiwany:

człowiek lub jego resztki.

Stan rozkładu elastyczny.

Czy lubisz czytać,

ale tylko etykiety na środkach czystości

i cudze pretensje?

Czy krzepi cię myśl,

że gdzieś tam są szczęśliwe rodziny,

a ty właśnie dostałeś zjeba

za spierdolony makaron?

Pracujemy w zespole wielopokoleniowym:

od „jeszcze dam radę”

po „nie pamiętam, po co tu przyszedłem”.

Kuchnia przypomina DPS,

tyle że bez empatii, ale za to z wyrzutami o wszystko.

Atmosfera:

ciągła awaria.

Nie wymagamy doświadczenia —

wystarczy, że żyjesz warunkowo.

Pęknięta czaszka?

Świetnie.

Rozlany żylak?

Dobrze się wpisuje w estetykę lokalu.

Atak padaczki?

Zrobimy z tego pokaz live cooking.

Święta spędzamy wspólnie.

W sensie:

wszyscy osobno,

ale w tym samym czasie.

Opłatkiem dzielisz się

z byłymi członkami AA, AN, byłymi byłych

i tą jedną osobą, której nikt nie zna,

między przypalonymi garnkami

a nadzieją, która wyszła na fajkę

i nie wróciła.

Co oferujemy?

Pieniądze.

Nie za dużo, nie za mało —

w sam raz, żebyś jutro przyszedł znowu.

Urlopy?

Oczywiście.

My jedziemy, ty zostajesz.

Nie dzwoń. Nie pisz. Nie myśl (to jest ważniejsze niż książeczka sanepidowska!).

Przyjdź.

Jeśli nie możesz przyjść —

zostaniesz przywleczony.

A im gorzej z tobą,

tym lepiej dla nas.

System kocha statystyki,

a my kochamy system,

który płaci za cudze nieszczęście.

Czekamy.

Albo i nie.