Uparta miłość t. III r. 15[1]

Panienka zaprowadziła ją do stolika, gdzie było wolne miejsce. Poważny pan w zielonym uniformie - asystent krupiera, kończył rejestracje zakładów. Spojrzał wymownie na Renię; a ta nie wiedziała, czego od niej chcą.

Jaką kwotę pani deklaruje? - pomogła miła panienka Renia bezmyślnie położyła na stół plik banknotów.

-

Teraz proszę podać kolor i numer pola. Renia pokazała palcem w milczeniu. Po chwili krupier puścił koło w ruch. Wszyscy śledzili bieg kulki, a Renia przyglądała się obojętnie twarzom graczy. Chwila napięcia; już było wiadomo, że kulka zatrzymała się na polu Reni, tylko ona jedna nic nie rozumiała.

- Moje gratulacje! Wygrała pani! Nawet surowy asystent uśmiechnął się do niej. W przeciwległym rogu, przy okienku, wypłacono jej należność. W miarę, jak rosła sterta banknotów, narastał szum w Reni głowie, a serce chciało wyskoczyć.

Szczęście pani sprzyja, może jeszcze raz? - przymilała się panienka.

- Nie, nie , śpieszę się - rzekła i prawie wybiegła z kasyna Padał drobny deszcz, ale niebo już się rozjaśniało.Ze zdumieniem patrzyła na ogromne kałuże dookoła, na poprzewracane stoliki na pobliskim skwerze. Czyli przed chwilą przetoczyła się potężna burza z ulewą! Jakim cudem, mimo szeroko otwartych drzwi, nic nie słyszała.? Żeby tak oderwać się od rzeczywistości?!

- Matko Boska, tyle pieniędzy! To przecież tyle, co ze Staszkiem zarobiliśmy przez pół roku! Czy to prawda, czy to możliwe? Uspokój się głupia - myślała przyciskając torebkę do piersi - wzięli prawdziwe pieniądze, a dali ci fałszywki. Weszła do najbliższego, całkiem pustego sklepu. Kupiła dwie bułki i wędzonego dorsza. Pani poprosiła o drobne, gdy odrzekła, że nie ma - wypłaciła bez wahania resztę. Czyli forsa jest prawdziwa! To, niebywałe, to dar od Boga! Za co bym kupiła wózek?- rozmyślała biegnąc szpitalnym korytarzem. Doktor Joncel - główny rehabilitant, właśnie skończył konsultacje i wychodził z gabinetu.Pośpiesznie przedstawił, co czeka męża i ją przez najbliższe miesiące, kazał szukać dobrego masażysty i wyznaczył następną wizytę w przeddzień wypisu męża ze szpitala.

Biegiem udała się na dworzec, żeby nie wracać nocnym pociągiem. W pustym przedziale, zapatrzona w mijane krajobrazy - płakała rzewnymi łzami i dziękowała Bogu za cud, który uczynił.

Na początku lipca Staszek Dalszewski wrócił ze szpitala do domu. Jeździł na wózku, ale, kiedy się z nim rozmawiało, był pogodny i pogodzony z losem.

Kiedyś , gdy siedzieli z Adamem za garażem, delektując się ciepłym, wonnym wieczorem,ten wyraził swoje uznanie.

- No cóż, już słyszałem chóry anielskie, a jednak wróciłem. Przez długie miesiące cierpiałem trudne do zniesienia bóle - teraz nic mi nie dokucza - czyli tylko dziękować Opatrzności, a nie narzekać- odpowiedział z szerokim uśmiechem -Jak widzę, zostałeś sam na włościach.

- Ano. Mirka wzięła małą i pojechali z Heńkiem pomagać Lisom wypucować mieszkanie, bo na dniach wraca z emigracji siostra teścia. Jak mówi: żeby umrzeć wśród swoich.

- Julka mówiła, że Heniek dostał się na wymarzone studia..

- Bardzo się cieszymy, tylko ten Kraków. Przecież w Poznaniu mamy mieszkanie.

A Jagusia u męża? Nareszcie się doczekał! A jaki dumny, że maturę zdała. Lepszej synowej nie mogliśmy sobie wymarzyć. Jak ten czarnooki anioł pochylał się nade mną, zaraz było lżej.