Urojenia i rzeczywistość

Żyję w świecie, który nie istnieje

Wymyślam sobie historie, które nie zdarzyły się

Wierzę w rzeczy, których nikt nie widzi

Tworzę sobie urojenia, które mnie pocieszają

Ale czy to źle, że nie żyję w rzeczywistości?

Czy to zbrodnia, że mam własną fantazję?

Czy to grzech, że nie poddaję się faktom?

Czy to choroba, że mam inną percepcję?

Może to ja widzę prawdę, a inni się mylą

Może to ja znam sens, a inni go gubią

Może to ja jestem wolny, a inni są zniewoleni

Może to ja jestem szczęśliwy, a inni są nieszczęśliwi

Nie chcę żyć w świecie, który mnie rani

Nie chcę słuchać historii, które mnie smucą

Nie chcę widzieć rzeczy, które mnie straszą

Nie chcę rezygnować z urojeń, które mnie budują