Ustające oddechy

Emocjonalny krąg od lat się zatacza,

A głowa żalu niepojęta.

Gdy od kolebki serca poczujesz

Część goryczy świata,

A szarość istnienia przylgnie do duszy.

Zrównany z ziemią jak zdeptany liść,

Neurony potężnie odczujesz,

A krople deszczu na oknie

Będą twoim uosobieniem.

Wtedy zrozumiesz – jak umarły żyjesz.

Nikt nie widzi, gdy oczy zamglone,

Nikt nie słyszy głośnych krzyków.

Zza krat uczciwej duszy

Każdy tylko tworzy blizny,

Które wiatr zwieje i w popiół skruszy.

Wnet oddech przyspieszy,

Wzrok za powiekami zniknie.

Wtem oddech ustanie,

Serce przestanie bić,

A dusza w kratach piekieł się osadzi –

Będzie trwać, trwać, jak umarły żyć.