Ustka przy wschodzie słońca

Zygmunt Jan Prusiński

USTKA PRZY WSCHODZIE SŁOŃCA

Nieczęsto zaglądam w kierunku marzeń.

Wiem szaleje wesoły wiatr po zachodniej stronie,

tam plaża iskrzy czystymi kryształkami piasku.

Mewy plotkują o sąsiadach.

Dziewczyny jak baletnice z obrazów

wybiegły pozdrowić Fryderyka Szopena;

uśmiechnął się za nimi muzycznie.

A na samotnej ławce nieznany poeta

sonety pisze dla przyszłej żony,

wierzy jeszcze w miłosne błogosławieństwo.

Ustka – kraina kruchych tajemnic –

fale ostrzą apetyt by dostać się bliżej lądu.

Morze wciąż jest gościnne dla gości.