vanitas vanitatum et omnia vanitas - Mowa Cieni

animae geminae iungunt post mortem

vita terrena nihil est, sacrum est omnia*

Wypatruje szkaradnej kobiety;

chudej, bladej, żółtej

bez duszy, bez litości

z oczu spływa krwawa rosa.

Klękam przed tobą jak rycerz,

uhonoruj mnie

dowieś mej odwagi

łaskawie umierając z twej ręki.

Królowa Życia i Śmierci.

Wiecznie rozpacz,

wieczne niezadowolenie,

wiecznie złamane serce,

wieczne rozczarowanie.

Ma dusza krzyczy;

“Czemuż jesteś kobieta fatalna?„

padnę na kolana dla Anioła,

złożę hołd dla bóstwa,

a tyś obróć mnie w popiół,

a tyś skończ moje marne życie.

Me serce wzdycha;

Jakaż wielka artystka ginie

pośród szarych ludzi.

Jakaż wielka kochanka ginie

dla swej fatalnej muzy.

Jakaż kobieta

czci drugą kobietę?

Mój umysł krzyczy;

jedyna taka chwila

kocha się wszystko, bo wszystko przemija.

Przed śmiercią wyrzeknę się

mej miłości

niezniosę myśli, że stracę Cię kochając.

Nigdy nie spojrzę w twe błyszczące oceaniczne oczy.

Nigdy nie pomyślę o twych pięknych dłoniach.

Nigdy nie uwielbie twe suche usta.

Nigdy nie zakocham się w Tobie.

...życie we mnie umarło,

przeminęło,

ogłuszona na rzeczywistość,

wyprana z emocji

czy to wciąż ja, Hanno?

Marna poetka,

marna kochanka,

marna kobieta.

Zanim przeminę,

zanim zmarnieje,

zanim umrę

pragnę posmakować goryczy

twych anielskich ust.

Zanim przeminę,

zanim zmarnieje

zanim umrę

chcę wykrzyczeć Ci, że

nie kochałam tak bardzo

śmierci

jak dzisiaj.

Marność nad marnościami

i wszystko

marność.

*bliźniacze dusze jednoczą się po śmierci

życie ziemskie jest niczym, wszystko jest święte

27.03.2025